Διαβάσαμε το βιβλίο... Άκουσέ με, κοίτα, της Γιώτας Αλεξάνδρου!

 
"Άκουσέ με, κοίτα".
Σ' ακούω. Κι ας μην μιλώ.
"Κοίτα τι βρήκα στην παραλία. Μια πέτρα σε σχήμα καρδιάς.
Κι ένα ξύλο ξωτικό. Κι ένα στριφτό κοχύλι. Δεν είναι όμορφα;"
Ζωγραφίζεις πάνω μου έναν κόκκινο ήλιο να χαμογελά.
Κρατά στην αγκαλιά του μαι πράσινη θάλασσα.
Ένας γλάρος που σου μοιάζει χορεύει μ' ένα κύμα.  (από το οπισθόφυλλο)




Ένα πολύ διαφορετικό παραμύθι για τη μοναξιά και τη φιλία, για την αίσθηση που μπορεί να έχει ένα παιδί για τον εαυτό του. Μέσα από την γραφή της Γιώτας Αλεξάνδρου, σχεδόν σαν όνειρο μπλέκονται οι σκέψεις και οι καθημερινές στιγμές της μικρής Αλκμήνης και αισθανόμαστε τον κόσμο μέσα από την δική της ψυχοσύνθεση. Απογοητεύσεις από τους φίλους, δυσκολίες στο σχολείο, στιγμές μοναξιάς που κανένας δεν την καταλαβαίνει, αλλά και συμμαθήτριες που τελικά αποδεικνύονται πολύτιμες, επιτυχίες σε σχολικές εργασίες, αναμνήσεις από καλοκαιρινές χαρούμενες διακοπές γιατί η ζωή τα έχει όλα! Πότε είμαστε στα πάνω μας και πότε στα κάτω μας. Γιατί όπως πολύ σωστά μου είπε ένας φίλος, "Η ζωή είναι σαν καρδιογράφημα. Έχει τα πάνω της και τα κάτω της, κι έτσι πρέπει να είναι. Κανένα καρδιογράφημα που είναι μια ευθεία γραμμή δεν είναι καλό!"
Η μικρή Αλκμήνη βρίσκει μια διέξοδο στις καθημερινές δυσκολίες και στενοχώριες μέσα από τη ζωγραφική αναπαριστώντας τα συναισθήματά της πότε σαν ένα σύννεφο που βρέχει, πότε σαν μια θάλασσα φουρτουνιασμένη, και άλλοτε με τον ήλιο λαμπρό και ζεστό!



Αυτό το βιβλίο δεν είναι ένα παραμύθι που έχει αρχή μέση και τέλος, με μια πλοκή που ξεδιπλώνεται και έχει κορύφωση. Είναι περισσότερο μια λυρική αποτύπωση συναισθημάτων και καταστάσεων και το σίγουρο είναι πως όλοι τα ταυτιστούν με την μικρή Αλκμήνη. Εκτιμώ πως αν το διαβάσετε σε μικρά παιδιά πιθανότατα να δυσκολευτούν να το ακολουθήσουν, παρόλα αυτά μπορείτε να σταθείτε σε στιγμές τις καθημερινότητας την ηρωίδας και να τις σχολιάσετε. Σε μεγαλύτερα παιδιά μπορείτε να επεξεργαστείτε το ρόλο που παίζει η ζωγραφική στην ιστορία και πώς αυτός ο τρόπος έκφρασης αποτελέσει μια διέξοδο αλλά και συντροφιά για την Αλκμήνη.

Η εικονογράφηση της Ντανιέλας Σταματιάδη, θυμίζει κολάζ και ακολουθώντας το ύφος του κειμένου, δεν στέκεται σε λεπτομέρειες, αλλά περισσότερο θυμίζουν στιγμιότυπα ονείρου, με έντονα χρώματα και αφηρημένες γραμμές.

Μπορείτε να δείτε περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο μπορείτε να δείτε αν επισκεφθείτε το site των εκδόσεων Ελληνοεκδοτική!

Σας φιλώ γλυκά!