Πού βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή;

Πήγαμε να πάρουμε καινούργιο μπολάκι φαγητού για τον Γιώργο γιατί αυτό που είχε χάλασε. Καιρό τώρα το είχα σκοπό μια και αυτό που έπαιρνε μαζί του ήταν μεγαλούτσικο.

Φτάσαμε λοιπόν στο κατάστημα και βρήκαμε το μπολάκι που ήθελε (με συγκεκριμένα χερούλια παρακαλώ) σε 2 μεγέθη. Παίρνω το μικρό μέγεθος και πάω να φύγω.

- Όχι, θέλω το μεγάλο, μου λέει

- Μα Γιώργο αυτό που μου δείχνεις έχει το ίδιο μέγεθος με το παλιό και παραήταν μεγάλο. Αυτό (και του δείχνω το πιο μικρο) είναι ακριβώς ό,τι πρέπει και θα έχεις χώρο να βάζεις στην ίδια τσάντα και το ταπεράκι με τα λαχανικά σου, ώστε να μην τα ψάχνεις.

- Όχι θέλω το μεγάλο!

Προσπάθησα να του εξηγήσω (βιαζόμουν κιόλας να γυρίσω να μαγειρέψω) αλλά εκείνος ανένδοτος. Κάποια στιγμή άρχισε να κλαίει και να τρέχει μέσα στο μαγαζί.

Μα πώς γίναμε έτσι; Συνήθως έχουμε καλή επικοινωνία; Τι συμβαίνει;

Και τότε μου "ήρθε"... Μα βέβαια...

1ον είμαι ήδη αλλού...
Σκέφτομαι οτι θα αργήσω να μαγειρέψω (τι ώρα θα φάνε, θα αργήσουν να κοιμηθούν, δεν θα ξυπνάνε αύριο κλπ) το οποίο με αγχώνει πολύ. Τόσο ώστε δεν μπορώ να διαχειριστώ ήρεμα την κατάσταση και το αγόρι μου σαν ρανταράκι (όπως όλα τα παιδιά) τα πιάνει κάτι τέτοια.

2ον έχω πάρει απόφαση για κάτι που τον αφορά!
Έχω κάτι στο μυαλό μου (το μικρο μπολ), έχω αποφασίσει για το πώς θα τρώει, κάτι που αφορά αυτόν και δεν του δίνω χώρο τουλάχιστον να μου εξηγήσει γιατί θέλει τόσο πολύ το μεγάλο μπολ!

Αναγνωρίζοντας την κατάσταση είναι πιο εύκολο να ανασυντάξω δυνάμεις και το δουλέψω!
Οπότε...

1ο βήμα : ΤΟ ΤΩΡΑ
Μια βαθιά ανάσα....συγκεντρώνομαι στο ΤΩΡΑ και αφήνω το άγχος για το μαγείρεμα... Το θέμα μας ειναι το μπολ και η επιμονή του Γιώργου. Όχι τι θα φαμε αυριο. Επέστρεψε στο ΤΩΡΑ, σε αυτή τη στιγμή.

2ο βήμα: ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΉρεμη πια, απελευθερωμένη από το άγχος του ΜΕΤΑ και του ΑΥΡΙΟ, χαμηλώνω και του ζητάω να ερθει κοντά μου (γιατί όπως σας είπα έτρεχε). Αμέσως συνδέεται μαζί μου, ηρεμεί και αυτός. Έρχεται αλλά ακόμα δεν με ακούει

- Γιώργο μου, είμαι εδώ για να σε ακούσω.

Αυτός ακόμα όμως δεν είναι "εκεί" ακριβώς ...

- Γιώργο μου, του λέω και τον παίρνω αγκαλια, με ενδιαφέρει να μάθω γιατί θέλεις τοσο αυτό το μπολ. Πες μου.

Και μου εξηγεί... το άλλο παιδάκι που έχει μικρο μπολ στην τάξη του το πειράζουν κάποια παιδιά ...

Τα ζύγισα... τι έχω να κερδίσω αν πάρουμε το μικρό μπολ; Είναι τόοοσο σημαντικό μπροστά σε αυτό που ζητάει ο Γιώργος; Αξίζει η "μάχη";

Εδώ που τα λέμε δικό του είναι το μπολ... Αυτός το κουβαλάει... Και αφού δεν δυσκολεύεται 2 μήνες τώρα γιατί δυσκολεύω εγώ τη ζωή μας;
Πήραμε το μπολ που ήθελε και φύγαμε χαρούμενοι και οι δύο!

Αν παρατηρήσετε τους περισσότερους αγώνες που δίνουμε καθημερινά με τα παιδιά σας είναι για το μετά, για το αύριο....
- να φάνε γιατί δεν ΘΑ αναπτυγχθούν σωστά
- να διαβάσουν για να μην εχουν ΑΡΓΟΤΕΡΑ κενά
- να κοιμηθούν γιατί δεν θα ξυπνήσουν ΑΥΡΙΟ το πρωί στην ώρα τους
- να ντυθούν γιατί θα αργήσουν στο μάθημα ΣΕ ΛΙΓΟ

Είμαστε τόσο αγχωμένοι να τα προλάβουμε όλα και τρέχουμε μανιωδώς στον δικό μας, προσωπικό αγώνα με το χρόνο που ξεχνάμε να ζούμε το τώρα... να είμαστε παρόντες σε αυτή τη στιγμή.
- Τώρα το παιδί δεν θέλει να διαβάσει. Τώρα συμβαίνει κάτι και δεν μπορεί.
- Τώρα το παιδί δεν θέλει να φάει. Τώρα συμβαίνει αυτό για κάποιο λόγο.
- Τώρα δεν νυστάζει το παιδί. Τώρα πρέπει να βρούμε το γιατί.

Μόνο αν το κάνουμε αυτό... μόνο αν σταματήσουμε το μυαλό μας που ήδη έχει πάει στο ΜΕΤΑ... μόνο αν το κρατήσουμε αγκιστρωμένο στο ΤΩΡΑ... μόνο τότε μπορούμε ήρεμα και με ενσυναίσθηση να διαχειριστούμε τα γεγονότα.
Χαλαροί πλέον και χωρίς το φόβο του ΜΕΤΑ να μας πνίγει, μπορούμε να δουλέψουμε την όποια δυσκολία, να βρούμε γιατί συμβαίνει, αλλά και να μεταδώσουμε αυτή την ηρεμία στα παιδιά μας ώστε τελικά να υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία! 
Γιατί τα παιδιά μας ζουν στο ΤΩΡΑ... και εκεί πρέπει να είμαστε και εμείς για να υπάρχει επαφή!

Δοκιμάστε την επόμενη φορά που θα βρίσκεστε σε μια "μάχη" με τα παιδιά σας. Ρωτήστε τον εαυτό σας "Πού βρίσκομαι αυτή τη στιγμή; Είμαι με τα παιδιά μου στο ΤΩΡΑ; ή έχω πάει μόνος μου στο ΜΕΤΑ;"

Σας φιλώ γλυκά!