Είσαι ΑΣΤΕΡΙ! Αυτό μου λένε όλοι!
Δηλαδή όχι ακριβώς όλοι...
Γιατί ενώ η γιαγιά είπε πως έχω αγγελική φωνή,
ο δάσκαλος με έδιωξε από τη χορωδία!
Κι ενώ η κυρία Άννα μου είπε πως είμαι αστέρι
στη ζωγραφική, ο διευθυντής της γκαλερί
δεν έδειξε καθόλου ενδιαφέρον για τον πίνακά μου...
Μήπως ΔΕΝ είμαι αστέρι τελικά;
Κι αν δεν βρω ποτέ το δικό μου αστέρι;
Πόσες φορές δεν λέμε στα παιδιά μας ότι τα κάνουν όλα τέλεια? Μα τι φανταστικές ζωγραφιές; Τι καλά που τραγουδούν; Πόσο όμορφα γράμματα κάνουν; Πόσο έξυπνα είναι; Τι ωραία που έδεσαν τα κορδόνια τους; Ενθουσιαζόμαστε ακόμα και όταν καταφέρνουν να τρώνε μόνα τους!
Δεν σταματούμε να τα παινεύουμε συνεχώς, αρκετές φορές ακόμα και για τα αυτονόητα. Σκοπός μας φυσικά είναι να τα ενθαρρύνουμε και να τους δώσουμε την αυτοπεποίθηση ότι όλα τα μπορούν. Αλλά αλήθεια, τελικά είναι ο σωστός τρόπος αυτός;
Και να σου το μικρό αγόρι της ιστορίας να μας δείξει πώς νιώθει με αυτή τη συνεχής επιβράβευση....
Τρυφερό μικρό βιβλίο, με λίγα λόγια και πολλή ουσία, υπέροχα γραμμένο και εικονογραφημένο από την πολύ αγαπημένη Σάντρα Ελευθερίου. Με εικόνες που μιλούν μόνες τους και θα μπορούσαν να σταθούν σαν ένα silent book, ακολουθούμε ένα μικρό αγόρι στην παραχαϊδεμένη καθημερινότητά του. Μαθαίνουμε πώς εκλαμβάνει τις συνεχείς επιβραβεύσεις, πώς το μπερδεύουν και του δημιουργούν μια σύγχυση καθώς τελικά δεν μπορεί να αντιληφθεί αν η ζωγραφιές που κάνει είναι καλές ή όχι, αν το γλυκό που φτιάχνει είναι νόστιμο ή ήταν μια αποτυχία. Να συνεχίσει ή να σταματήσει. Συντροφιά του η γάτα του η οποία δεν κρύβει την άποψή της για τις διάφορες καλλιτεχνικές και γευστικές δημιουργίες του αφεντικού της. Μέσα από τις καθημερινές περιπέτειες και τους επαναλαμβανόμενους πειραματισμούς, το μικρό αγόρι θα ανακαλύψει το δικό του αστέρι που ήταν πάντα εκεί γύρω του.
Πρέπει να σας πω ότι από την πρώτη σελίδα οι εικόνες μας συνεπήραν και ξεκινήσαμε το βιβλιοταξίδι μας παρατηρώντας πρώτα αυτές καθώς πρωταγωνιστούν στο βιβλίο και δίνουν πολλές ευκαιρίες για να μιλήσουμε και να φανταστούμε τι συμβαίνει. Η Σάντρα Ελευθερίου δεν έμεινε μόνο στα πινέλα της, αλλά συνδύασε και την τεχνική του κολάζ, και το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό!
Τελικά μήπως θα πρέπει να έχουμε ένα μέτρο και να είμαστε λίγο περισσότερο μετρημένοι και ειλικρινείς όσον αφορά στους θησαυρούς μας και τα κατορθώματά τους; Μήπως ο συνεχής θαυμασμός τελικά τα αποθαρρύνει, σαμποτάρει την αυτοεκτίμησή τους και τους δημιουργεί περισσότερες ανασφάλειες; Από τη μία τους δημιουργείται η ανάγκη να προσπαθούν συνεχώς να κερδίσουν τις εντυπώσεις, το οποίο από μόνο του είναι εξουθενωτικό, και από την άλλη όταν δεν τα καταφέρνουν πολύ καλά και κάποιους τους πει μια αντίθετη άποψη, τότε το παίρνουν πιο βαριά; Σκέψεις και αγωνίες μαμάδων. Ένα είναι σίγουρο: Η ισορροπία είναι δύσκολη καθώς τις περισσότερες φορές το συναίσθημα δεν μας αφήνει να δούμε καθαρά. Τι να κάνουμε; Μαμάδες είμαστε! Αν δεν κάνουμε εμείς "κουκουβα" τότε ποιος θα κάνει; Χαχαχαχαχαχα!
Αυτό όμως που μπορούμε να κάνουμε εφόσον πραγματικά ενδιαφερόμαστε, λατρεύουμε τα παιδιά μας και θέλουμε να είμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας όσο γίνεται, είναι να ψάξουμε και να ενημερωθούμε πώς είναι ο καλύτερος τρόπος για να επιβραβεύουμε το παιδί μας και να του χτίσουμε την αυτοπεποίθησή του με γερές βάσεις.
Μερικά tips που χρησιμοποιώ:
Δεν επιβραβεύω το προφανές και ειδικά αυτό για το οποίο δεν κόπιασαν για να αποκτήσουν πχ έμφυτα χαρίσματα/ταλέντα. Για παράδειγμα αποφεύγω τα "Πόσο όμορφη είσαι!", "Πόσο έξυπνη/ος είσαι"
Επιβραβεύω τις πράξεις και μόνο όταν πραγματικά αξίζουν. Επικεντρώνομαι στη διαδικασία και την προσπάθεια του παιδιού. Για παράδειγμα δεν λέω "Τι ωραία που παίζεις ποδόσφαιρο" αλλά "Ωραίο γκολ έβαλες χθες. Σε είδα πόσο προσπάθησες και μόλις βρήκες την ευκαιρία σούταρες."
Διαβάστε αυτό το άρθρο για εναλλακτικούς και mindfull εκφράσεις επιβράβευσης.
Αν θέλετε να δείτε περισσότερα για το βιβλίο αλλά και να ξεφυλλίσετε τις πρώτες του σελίδες επισκεφθείτε το site των εκδόσεων Μεταίχμιο.
Σας φιλώ γλυκά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου