Διαβάσαμε το βιβλίο... Μάγια χουζούρια, του Κώστα Χαραλά!

Μα τι συμβαίνει με τον Ντέμη; Μοιάζει σαν να είναι μόνιμα οι μπαταρίες του άδειες. Το πρωί δεν μπορεί να σηκωθεί με τίποτα και μετά σέρνεται μέχρι το σχολείο. Με το ζόρι καταφέρνει να βγάλει το φορτωμένο με δραστηριότητες πρόγραμμα της ημέρας και το βράδυ πέφτει ψόφιος για ύπνο. Όταν η μαμά του τον ρωτάει τι έχει, λίγο πριν κοιμηθεί κάθε φορά της απαντά με κάτι ακαταλαβίστικες λέξεις "Μάγια χουζούρια". Μέχρι που η δραστήρια και όλο αγάπη για το παιδί της μαμά, αναλαμβάνει δράση και λύνει το μυστήριο!

Πόσο φορτώνουμε το παιδί μας; Πόσο γεμίζουμε τη μέρα του με δραστηριότητες και μαθήματα; Άραγε είναι ευχαριστημένο; Είναι χαρούμενο; Νιώθει όμορφα κατά τη διάρκεια της εβδομάδας ή προς το τέλος της βλέπουμε να έχει χαθεί η λάμψη από τα ματάκια του; Πλέον οι γονείς νιώθουμε ενοχές αν δεν έχουμε γράψει το παιδί μας τουλάχιστον σε ένα άθλημα, σε ένα μουσικό όργανο, φυσικά σε μία ξένη γλώσσα (μην σας πω και δύο) και δεν υπάρχει περίπτωση να αμελήσουμε τη εγγραφή σε μία ξεχωριστή και πολύ ιδιαίτερη δραστηριότητα όπως ρομποτική, ή θεατρικό παιχνίδι κλπ. Ποιος έχει την ανάγκη για όλα αυτά άραγε; Ποιανού τα θέλω ικανοποιούμε; Ξέρω, θα μου πείτε "Όλοι πάνε τα παιδιά τους. Το δικό μου θα μείνει πίσω αν δεν ακολουθήσω τους ρυθμούς που επιτάσσει η νέα προσέγγιση στην εκπαίδευση", η οποία θέλει να δημιουργήσει μικρούς επιστήμονες και μικρές Κιουρί! 

Φυσικά δεν είναι λάθος να προσπαθούμε να δώσουμε όσα περισσότερα ερεθίσματα μπορούμε στο παιδί μας. Το λάθος γίνεται όταν ξεχνάμε ή παραβλέπουμε αν αντέχει αυτούς τους ρυθμούς. Υπάρχουν παιδιά που γεννήθηκαν με μπαταρίες γεμάτες και μοιάζουν ανεξάντλητες! Αυτά τα παιδιά ίσως απολαμβάνουν να τρέχουν από τη μία δραστηριότητα στην άλλη. Υπάρχουν όμως και άλλα, και πιθανότατα είναι η πλειοψηφία, που κάθε άλλο παρά για δική του ευχαρίστηση το κάνει. Περισσότερο συμμετέχει και ακολουθεί για να μην απογοητεύσει τους γονείς του γιατί έχει τόσο ανάγκη τη δική τους αποδοχή. Αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.
Είναι λοιπόν, στο χέρι των γονέων να βρουν τη χρυσή τομή που και το παιδί θα λάβει τα ερεθίσματα που πρέπει να λάβει αλλά και που θα είναι χαρούμενο και υγιές. Δεν θα εξαντλείται η ενέργειά του αναλώνοντάς τη στην προσπάθεια να συμμετέχει σε δράσεις που δεν του αρέσουν. Για να έχουμε το τέλος κάθε εβδομάδας, αλλά και κάθε μέρας, ένα παιδί που θα λάμπει από ευτυχία, και θα απολαμβάνει το κάθε λεπτό.

Αυτό ακριβώς έρχεται να μας θυμίσει πολύ εύστοχα με τούτη την ιστορία ο συγγραφέας Κώστας Χαραλάς, παρέα με την διασκεδαστική εικονογράφηση του Πέτρου Μπουλούμπαση. Και βάζει σε αυτόν τον προβληματισμό και τον μικρό ήρωα, του δίνει την ευκαιρία να αναλογιστεί και να σκεφτεί τι θέλει ακριβώς. Δεν είναι η μαμά που βάζει τους όρους και που κάνει τις αλλαγές. Η μαμά δίνει το έναυσμα στον μικρό Ντέμη για προσωπική εσωτερική ανασκόπηση όπως κάθε μαμά με σωστά ρανταράκια θα ήταν ιδανικό να κάνει. Και ο Ντέμης "ακούγοντας" τα θέλω του και τις ανάγκες του μαζί με τη μητέρα του βρίσκουν τις λύσεις και θέτουν νέο σχέδιο δράσης. 

 Όπως καταλάβατε από την πολλή ανάλυση που έκανα, βρήκα πολύ ιδιαίτερο το βιβλίο αλλά και τον τρόπο που ο συγγραφέας θέλει να επικοινωνήσει τις σκέψεις του. Φαίνεται πως, καθώς είναι και ο ίδιος μπαμπάς, έχει παρατηρήσει το πόσο λιγοστεύουν οι ελεύθερες ώρες των παιδιών και όπως χαρακτηριστικά λέει "Ο Έντε είχε δίκιο. Υπάρχουν χρονοκλέφτες και δεν απειλούν μόνο τη «Μόμο». Η γραμμική δομή της σύγχρονης κοινωνίας μας επιβάλλει ολυμπιακό ανταγωνισμό."

Ας μας εμπνεύσει το βιβλίο, να κάνουμε μια ανασκόπηση στην καθημερινότητα του παιδιού μας και να εντοπίσουμε αν έχουμε πέσει και εμείς στην παγίδα του "πρέπει" και ας βάλουμε περισσότερα "θέλω" του παιδιού μας. Και γιατί όχι, μήπως είναι ώρα να κάνουμε και εμείς οι μεγάλοι ένα ξεκαθάρισμα των "πρέπει" που μας επιβάλλουμε καθημερινά; Το έχουμε κι εμείς ανάγκη όσο και τα παιδιά!

Νομίζω η σημερινή δραστηριότητα είναι αρκετά δύσκολη και επίπονη καθώς το να παρεκκλίνουμε από τις συνήθειές μας αλλά και από αυτό που θεωρείται "σωστό"  είναι δύσκολη υπόθεση μια και πρέπει να πείσουμε πρώτα τον εαυτό μας. Οπότε δεν θα σας κουράσω παραπάνω, μόνο θα μοιραστώ μαζί σας κάτι που πάντα τηρώ και έχω στο μυαλό μου όσον αφορά στις εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών μου:

- πάντα θα έχουν καθημερινά  ελεύθερο χρόνο (ναι ακόμα και για τη Χριστιάννα που είναι 14χρονων)
- οι δραστηριότητες δεν είναι ποτέ πολύ κοντά στο σχόλασμα το μεσημέρι.
- αλλά ούτε και πολύ αργά το βράδυ.

Αν θέλετε να δείτε περισσότερα για το βιβλίο αλλά και να διαβάσετε τις πρώτες του σελίδες επισκεφθείτε το site των εκδόσεων Μεταίχμιο.

Σας φιλώ γλυκά!