Διαβάσαμε το ... "Ας μιλήσουμε για κουκουνάρες", του Βασίλη Κουτσιαρή

Ο δάσκαλος έχει εφημερία στην αυλή. Αλλά έχει και λαρυγγίτιδα και δεν θα πρεπε να μιλάει καθόλου για τρεις μέρες. Όμως τι να κάνει που πρέπει να έχει το νου του στα εκατό παιδιά που έχουν βγει διάλειμμα; Έχει τα μάτια του δεκατέσσερα και δεν ησυχάζει λεπτό καθώς οι μαθητές έχουν βρει ένα σωρό παιχνίδια να κάνουν με τις κουκουνάρες.
Και αυτό ίσως να μην φαίνεται σαν πρόβλημα.
Αλλά όταν κοκκινίζει το μέτωπο της Ηλιάννας επειδή προσγειώθηκε εκεί με δύναμη μια κουκουνάρα ή όταν αναγκάζεται και ο ίδιος να σκύψει επιδέξια για να αποφύγει την κουκουνάρα-πύραυλο που έρχεται κατά πάνω του με μεγάλη ταχύτητα τότε καταλαβαίνετε πως ούτε ήρεμος μπορεί να είναι ούτε να μην φωνάξει.

Μπαίνοντας στην τάξη προσπαθεί να κάνει μάθημα. Ήθελε σήμερα να τους μιλήσει για τα δέντρα. Είχε κάνει την προετοιμασία του, είχε μαζέψει τις πληροφορίες του για τα είδη, τα περιβάλλοντα που ζουν, πώς τρέφονται, πώς τα επηρεάζει το κλίμα, και άλλα παρόμοια που θεωρούσε πως θα ενδιέφεραν τους μικρούς μαθητές του, αλλά εκείνα όλο μιλούν για τις κουκουνάρες.
- Κύριε ο τάδε μου πέταξε μία...
- Κύριε η τάδε, έχει μαζέψει μια σακούλα με δαύτες...   

Θυμώνει. Δεν αντέχει άλλο. Πώς θα κάνει μάθημα επιτέλους; Πώς θα μπορέσει να τους τραβήξει το ενδιαφέρον; Και τότε του έρχεται μια ιδέα!
Μα βέβαια αυτό ήταν!
Βάζει σε εφαρμογή αυτό που σκέφτηκε αμέσως! Πόσο εύκολα τα τράβηξε κοντά του! Πόσο εύκολα κάθονται ήσυχα και τον παρακολουθούν, σχεδόν κρέμονται από τα χείλη του!

Ένα φανταστικό βιβλίο από τον αγαπημένο Βασίλη Κουτσιαρή, που θα πρεπε να το διαβάσουν σίγουρα, εκτός από τους μικρούς αναγνώστες στους οποίους απευθύνεται, και εκπαιδευτικοί! Ο συγγραφέας μας αποκαλύπτει ένα σημαντικό "κλειδί" που ξεκλειδώνει την επικοινωνία μεταξύ παιδιού και εκπαιδευτικού. Δάσκαλος και ο ίδιος, μέσα από την καθημερινή επαφή του με μαθητές μας μεταφέρει μια πραγματική εικόνα ενός καθημερινού διαλείμματος χωρίς υπερβολές. Και φαίνεται πως έχει κάνει ήδη την επιλογή του ως προς τον τρόπο που αντιμετωπίζει την διδασκαλία του καθώς o τρόπος αυτός γεννιέται πρώτα μέσα στην τάξη και στον μυαλό του εκπαιδευτικού και μετά στο μυαλό του συγγραφέα. Μόνο όταν την ζεις ο ίδιος την δυσκολία, μπορείς να την κατανοήσεις, να την αναλύσεις και να βρεις την σωστή λύση που θα σε βοηθήσει αποτελεσματικά.
Δύσκολα "κρατάς" το ενδιαφέρον των παιδιών μέσα από στείρα διδασκαλία. Την διδασκαλία που δεν έχει μια δόση χαράς, που δεν έχει έντονη αλληλεπίδραση με το μαθητή. Τη διδασκαλία στην οποία ο μαθητής ουσιαστικά είναι απλός ακροατής. Και ο δάσκαλος της ιστορίας μας το αντιλαμβάνεται αυτό αμέσως και αλλάζει το "παιχνίδι". Αφουγκράζεται τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα των παιδιών και χρησιμοποιώντας αυτές τις πληροφορίες, καταφέρνει να τα φέρει κοντά του και επιτέλους να μιλήσει μαζί τους.
Μέσα από αυτή την ιστορία, η οποία είναι δοσμένη από την πλευρά του δασκάλου, οι μικροί αναγνώστες βλέπουν πόσο δύσκολο είναι να γίνει το μάθημα όταν οι συμμετέχοντες διακόπτουν την ροή ή όταν το μυαλουδάκι τους "τρέχει" αλλού.  "Μπαίνουν" στα παπούτσια του και βλέπουν με τα δικά του μάτια.

Ένα απολαυστικό παραμύθι που μας μιλάει για ένα δάσκαλο με θάρρος. Θάρρος που χρειάζεται για να βλέπεις εκτός πλαισίου, αλλά και να τολμήσεις να κάνεις το διαφορετικό με κέντρο πάντα το όφελος των παιδιών!

Η εικονογράφηση από την Θέντα Μιμηλάκη είναι για άλλη μια φορά απόλυτα εναρμονισμένη στο πνεύμα και στο ύφος του βιβλίου, συνοδεύοντας το κείμενο με όμορφο τρόπο χωρίς να το "καπελώνει". Μας έχει συνηθίσει η εικονογράφος σε αυτή την παλέτα χρωμάτων και οι χαρακτηριστικές γραμμές της μας κάνουν πλέον να την αναγνωρίζουμε σε κάθε βιβλίο που έχει δώσει "χρώμα" πριν ακόμα διαβάσουμε το όνομά της στο εξώφυλλο.

Απευθύνεται σε παιδιά από 5χρ και μπορείτε να δείτε περισσότερα για το βιβλίο στο site της Ελληνοεκδοτικής εδώ.

Σας φιλώ γλυκά!