"Γιατί κλαις;" του Βασίλη Αλεξάκη

Έχετε αναλογιστεί πόσες φορές μέσα στην ημέρα φωνάζουμε στα παιδιά μας; Πόσες φορές λειτουργούμε όχι σαν μαμάδες με κατανόηση αλλά περισσότερο σαν μαμάδες-φρουροί, ή ακόμα χειρότερα σαν μαμάδες-άρχοντες που δίνουν συνέχεια εντολές; Που απαιτούν να εισακουστούν αμέσως, και στην παραμικρή καθυστέρηση νευριάζουν, φωνάζουν και αρχίζουν τις απειλές και τις τιμωρίες;

"Ακόμα να ντυθείς;"

"Πού έβαλες τα παπούτσια σου; Δεν σου είπα να το βάζεις στην παπουτσοθήκη; Ψάξτα μόνος σου τώρα"!

"Μην κυλιέσαι στο πάτωμα, θα λερωθείς."

"Πάλι παίζεις; Δεν σου είπα να μαζέψεις τα πράγματά σου;"

"Βάλε το μπουφάν σου θα αρρωστήσεις!"

"Όχι δεν θα φας γλυκό!"

Και το μικρό παιδί, ανύμπορο να αντιδράσει, καταπίνει τα συναισθήματά του, και ξανακαταπίνει, όλη μέρα, μέχρι που κάποια στιγμή δεν αντέχει άλλο, κατακλύεται από τα αρνητικά συναισθήματα όλης της ημέρας, είναι πλέον τόσο αρνητικά φορτισμένο που ξεσπάει σε κλάματα ακόμα και με το παραμικρό ερέθισμα. Και μένουμε έκπληκτοι που αντιδρά τόσο έντονα, τόσο δυνατά ... χωρίς λόγο! Χωρίς λόγο βέβαια για τα δικά μας δεδομένα. Γιατί εμείς οι μεγάλοι έχουμε μεγαλύτερες αντοχές και άλλο τρόπο να διαχειριστούμε το στρες και τα νεύρα της ημέρας. Τα μικρά παιδιά ακόμα μαθαίνουν πώς θα το κάνουν αυτό.   

 Αυτό το βιβλίο μπορεί να είναι εικονογραφημένο και να έχει μικρό κείμενο, αλλά δεν απευθύνεται σε παιδιά. Απευθύνεται σε εμάς τους γονείς και είναι ένα δυνατό "ταρακούνημα" για την καθημερινότητά μας. Νομίζω πως καμιά μαμά και κανένας μπαμπάς δεν θα θέλε να είναι έτσι, αλλά δυστυχώς η πραγματικότητα αν την αναλογιστούμε θα μας προσγειώσει απότομα. Αυτό το βιβλίο το πετυχαίνει να μας περάσει αυτό το σημαντικό μήνυμα μέσα από το μικρό κείμενο, και πιστέψτε με δεν θα θέλατε περισσότερο. Είναι αρκετό!

Σίγουρα έχει μια υπερβολή στις εκφράσεις που χρησιμοποιεί η μαμά της ιστορίας. "Βρομόκαιρος", "Στραβός είσαι;" είναι κάποιες που τις βρίσκω λίγο τραβηγμένες και νομίζω πως πλέον δεν χρησιμοποιούνται από την πλειοψηφία των γονέων. Παρόλα αυτά μέσα από αυτή την υπερβολή, ο συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης θέλει να μας δώσει ένα ηχηρό μήνυμα. Γιατί η αλήθεια είναι πως τις περισσότερες φορές τα λόγια μας σε συνδιασμό με τον τόνο της φωνής μας και το θυμωμένο βλέμμα μας, στα παιδικά αυτάκια ακούγονται πολύ πιο βαριά από αυτό που στην πραγματικότητα ειπώθηκε.

Η εικονογράφηση είναι συγκλονιστική με έντονη συναισθηματική φόρτιση. Θέλεις να πάρεις αγκαλιά αυτό το παιδί και να του δώσεις όλη σου την αγάπη. Να το δεις να ηρεμεί και να γελάει ξανά. Ο Νικόλας Ανδρικόπουλος καταφέρνει μέσα από τις πινελιές του, να μας συγκινήσει ακόμα και χωρίς να διαβάσουμε το κείμενο.

Ένα δυνατό βιβλίο από τις εκδόσεις Μεταίχμιο που μας ευαισθητοποιεί, μας προκαλεί να δούμε την καθημερινότητά μας μέσα από τα μάτια των παιδιών μας και να αναλογιστούμε πόσο σημαντικά είναι τα λόγια μας.

Μπορείτε να δείτε περισσότερα στο site των εκδόσεων Μεταίχμιο εδώ.

Σας φιλώ γλυκά.