Διαβάσαμε το "Ο Σιγανός...ένα σκιάχτρο με ψυχή!", της Ελένης Μπετεινάκη

 

Στο Σιγανό έχουμε ιδιαίτερη αδυναμία πρέπει να σας πω. Eίχαμε ακούσει γι αυτόν πριν από περίπου 2 χρόνια, και τα παιδιά κρέμονταν από τα χείλη της Ελένης Mπετεινάκη καθώς περίμεναν πώς και πώς να ακούσουν για την περιπέτειά του. Αλλά για να σας πούμε λίγα πράγματα ώστε να τον γνωρίσετε και εσείς.

 Ο Σιγανός, είναι ένα σκιάχτρο που ζει στο περιβόλι του κυρ-Γιάννη. Στέκει καμαρωτός στο κέντρο του χωραφιού και φροντίζει να μην πλησιάσει κανένα πουλάκι και τσιμπολογήσει τα φρούτα και τα λαχανικά που με τόσο κόπο καλλιεργεί ο κυρ-Γιάννης. Δεν κλείνει μάτι ποτέ! Ακόμα και τις νύχτες είναι άγρυπνος φρουρός, και για να μην αποκοιμηθεί μάλιστα έχει ένα βιβλίο με ποιήματα και διαβάζει!
Επειδή είναι σοβαρός και σκεφτικός, όλοι τον φοβόντουσαν και νόμιζαν πως ήταν εγωιστής και παράξενος. Εκείνος στενοχωριόταν. Άκουγε μα δεν μίλαγε.
Ώσπου ένα απόγευμα το αποφάσισε. Θα έκανε το μεγάλο βήμα. Θα έφευγε από το χωράφι για να γνωρίσει άλλα μέρη, να δεi τη θάλασσα, να ταξιδέψει, να βρει το σκοπό της ζωής του. Τα φρούτα και τα λαχανικά θα τα κατάφερναν και μόνα τους μια χαρά. Έτσι κι αλλιώς δεν του μιλάνε, δεν τον εκτιμάνε. Δεν αντέχει άλλο την αδιαφορία και τη μοναξιά, θέλει να γνωρίσει καινούργιους φίλους, χρειάζεται καινούργιες εμπειρίες.
Άραγε ο Σιγανός θα καταφέρει να βρει αυτό που ψάχνει;
Τι θα κάνουν τα λαχανικά και τα φρούτα τώρα που τα πουλιά ολοένα και πλησιάζουν;

 Ένα παραμύθι που προσωπικά με άγγιξε πολύ. Η ιστορία του Σιγανού με έκανε να προβληματιστώ για τα πράγματα και τις σχέσεις στην καθημερινότητά μου, που τα θεωρώ δεδομένα και δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία στην αξία που έχουν στη ζωή μου. Νομίζω πως πολλές από τις σχέσεις που έχουμε τις θεωρούμε τόσο σταθερές, που τις αφήνουμε να ξεθωριάζουν σιγά σιγά όχι γιατί δεν είναι σημαντικές για εμάς, όχι γιατί δεν τις εκτιμάμε, αλλά γιατί απλά τις αφήνουμε να "αραχνιάσουν" στο όνομα της καθημερινότητας.
Δεν χρειάζεται να ανταλλάσουμε "ευχαριστώ".  Ένα τηλέφωνο, μια αγκαλιά, ένας γλυκός λόγος, ένα "καταλαβαίνω" αρκούν για να δείξουμε ότι νοιαζόμαστε, και να "ξεσκονίσουμε" τη σχέση.

Ακριβώς αυτό θα μπορούσε να αποτρέψει τον Σιγανό από το να φύγει και να ταξιδέψει μακριά σε άλλα μέρη. Ένιωθε οτι δεν τον εκτιμάνε εκεί που είναι, πως παρόλα τα όσα κάνει και προσφέρει, είναι μόνος και δεν τον αγαπάνε. Το οποίο είναι πολύ μακριά από αυτό που νιώθουν τα φρούτα και τα λαχανικά, αλλά δεν είχαν μπει στον κόπο να τον γνωρίσουν, να του μιλήσουν για να μάθουν πόσο υποφέρει από την συμπεριφορά τους, έτσι ώστε να του δείξουν πόσο τον αγαπάνε και τον χρειάζονται. 

Η εικονογράφηση από την Αιμιλία Κονταίου είναι εξίσου παραμυθένια. Δίνει μορφή στην ιστορία και χρησιμοποιώντας το μολύβι της σαν μαγικό ραβδάκι την ζωντανεύει!  
Ξέρετε πως πάντα μας αρέσει να παίζουμε με το βιβλίο ακόμα και όταν τελειώσουμε την αφήγηση. Έτσι αυτή την φορά ήθελα να φτιάξουμε ένα σκιάχτρο αλλά χρησιμοποιώντας την τεχνική με τις γλάστρες που τόσο μου αρέσει (δείτε εδώ τον στρατιωτάκο που στέκεται στην πόρτα μας φρουρός).
Έτσι ψάχνοντας βρήκα την επόμενη κατασκευή την οποία θα την κάνουμε σύντομα.

την εικόνα την πήρα από εδώ

Το βιβλίο προτείνεται για παιδιά από 6χρ και κυκλοφορεί από την Ελληνοεκδοτική. Μπορείτε να δείτε περισσότερα για αυτο στο site τους εδώ.

Σας φιλώ γλυκά!