Διαβάσαμε το... Μ' ΑΓΑΠΑΣ ΜΠΑΜΠΑ; του Βασίλη Κουτσιαρή

"Γεννηθήκαμε σε ένα πανέμορφο δρόμο.

Σε μαι πεδιάδα μακριά από σπίτια και φασαρία.

στο τέρμα αυτού του δρόμου βρισκόταν

το σπίτι του κυρ Σταύρου, του "μπαμπά" μας.

Άνθρωπος αυτός, δέντρα εμείς.

Εγώ δεν έμοιαζα με τα υπόλοιπα δέντρα.

Εκείνα είχαν ρίξει περισσότερο μπόι από μένα

και καμάρωναν με τον ψιλόλογνο κορμό τους,

ενώ ο δικός μου κορμός παρέμενε κοντός με τα κλαδιά μου

να καλύπτουν ένα μεγάλο κομμάτι του δρόμου.

Μια μέρα ο μπαμπάς με πλησίασε και μου είπε:

- Πώς μπερδεύτηκε σπόρος από άλλη ποικιλία στο σακούλι μου;

Δηλαδή είχα φυτρώσει κατά λάθος εδώ;

Ο μπαμπάς μου, άραγε, μ' αγαπούσε;"

O Βασίλης Κουτσιαρής για άλλη μια φορά γράφει ένα βαθύτατα τρυφερό κείμενο, μια υπέροχη ιστορία αγγίζοντας με μοναδικό τρόπο το πολύ σημαντικό θέμα της αποδοχής και του σεβασμού της διαφορετικότητας.
Το δεντράκι το διαφορετικό, που θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει το κάθε παιδί με τα ξεχωριστά του χαρίσματα, είναι χαρούμενο και ανέμελο και δεν καταλαβαίνει την διαφορετικότητά του παρά μόνο από το βλέμα των άλλων, και από τα λόγια που πληγώνουν...

- Τι λάθος έκανα με σένα, αναρωτιέται ο κυρ Σταύρος.

Στο μυαλό μου ηρθαν γονείς που αναρωτιούνται τι λάθος έκαναν και τους "βγήκε" το παιδί τους ζωηρό, ή "αντιδραστικό", ή ιδιαίτερο... που δεν είναι το παιδί που ονειρεύτηκαν...το υπάκουο, το ευγενικό και πρόθυμο να διαβάζει όποτε του δοθεί "διαταγή", που είναι πρώτος μαθητής, και ξεχωρίζει στα αθλήματα..... που δεν είναι ένα παιδί σαν όλα τα άλλα.
Και πάνω στην αγωνία μας, χωρίς να θέλουμε να κοιτάξουμε κατάματα την αλήθεια, χωρίς να παραδεχόμαστε ότι εμείς έχουμε το λάθος, δεν αποδεχόμαστε τα πράγματα ως έχουν και προτιμάμε να συγκαλύψουμε το "πρόβλημα" για να μην το βλέπουμε ή βάζουμε το παιδί μας σε καλούπια, του κόβουμε τα φτερά δηλαδή, όπως ο κυρ Σταυρος έκοψε τα κλαδιά του δέντρου για να μοιάζει με τα υπόλοιπα.....

Και νιώθουμε ότι τα καταφέραμε... έγινε όπως το θέλαμε... μα έρχονται τα λόγια του δέντρου και είναι σαν να ακούμε το παιδί που με αγωνία φωνάζει...
Δεν είμαι εγώ.
Γιατί σε μένα;
Γιατί ο πατέρας μου δεν με θέλει; 
 
Και τι καταφέραμε τελικά;
Τι άμυνες του δώσαμε;
Νιώθει ελεύθερο ή μήπως είναι εγκλωβισμένο;
Ποιον θέλαμε να ίκανοποιήσουμε αλήθεια; 
Το μήνυμα είναι δυνατό, το κείμενο όμως είναι γραμμένο με τέτοια ευαισθησία και καταλήγει τόσο όμορφα, με ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα που θα σας αφήσει με γλυκιά γεύση.

Οι εικόνες από την Κατερίνα Βερούτσου είναι σαν πίνακες ζωγραφικής. Αγκαλιάζουν το κείμενο, το συνοδεύουν με απόλυτη αρμονία και εστιάζουν στα ουσιαστικά. Τα χρώματα αποδίδουν τα συναίσθηματα που σε γεμίζουν οι λέξεις  της ιστορίας σε κάθε σελίδα.

Εγώ, καταλάβατε πως το αγάπησα. Αλλά και οι "ειδικοί" ενθουσιάστηκαν. Παρόλο που είναι μεγαλούτσικο το κείμενο ακόμα και ο Γιώργος (4,5χρ) το άκουγε με ενδιαφέρον. Φυσικά η Χριστιάννα μου ξετρελλάθηκε με την εικονογράφηση.
- Μαμά νομίζεις πως αυτές οι πεταλούδες θα βγουν από τις σελίδες, ήταν το σχόλιό της.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από την Ελληνοεκδοτική.

Σας φιλώ γλυκά.