Η Χριστιάνα τρελαίνεται για ποδόσφαιρο. Ανυπομονεί για τα διαλείμματα και τα φιλικά ματς στην αυλή του σχολείου! Κάποια αγόρια όμως, όπως ο Αντώνης, της δημιουργούν προβλήματα...
Βλέπετε, το ποδόσφαιρο δεν είναι για τα κορίτσια. Τουλάχιστον έτσι υποστηρίζει ο Αντώνης αλλά και τα υπόλοιπα αγόρια. Η Χριστιάννα δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό, γιατί από τη μία λατρεύει το ποδόσφαιρο και από την άλλη μόνο άμπαλη (όπως την αποκαλούν) δεν είναι είναι. Τρέχει γρήγορα, δίνει απίθανες πάσες και ξέρει να ελίσσεται στον αγώνα! Αρκεί να την αφήσουν να παίξει και θα δουν πόσο καλή είναι!
Δυστυχώς όσοι "αγώνες" και να γίνουν, φαίνεται πως κάποιες προκαταλήψεις έχουν ριζώσει βαθειά μέσα μας και θα χρειαστεί να περάσουν ακόμα πολλά χρόνια για να νιώθουμε ελεύθεροι, να εκφράζουμε τα θέλω μας και να καταφέρουμε να είμαστε σε σύνδεση με τον αληθινό εαυτό μας χωρίς να μας κάνουν οι άλλοι να ντρεπόμαστε. Και μπορεί να νομίζετε πως η συγκεκριμένη ιστορία είναι πολύ μακριά από την καθημερινότητά σας, αλλά αν κάτσετε και αναλογιστείτε λιγάκι, το πιθανότερο είναι πως όλο και κάποια μικρή προκατάληψη θα βρείτε γύρω σας. Όπως όταν η δικιά μου Χριστιάννα, στην Δ' Δημοτικού, διάλεξε για σχολική τσάντα, μία από το ράφι με τις "αγορίστικες". Ήταν μαύρη με μια λευκή τίγρη πάνω της και όλοι οι συμμαθητές της, την κορόιδευαν ότι είναι αγόρι. Την επόμενη χρονιά την ίδια τσάντα την ήθελε ο Γιώργος ο οποίος δέχτηκε επίσης χλευασμό γιατί τους φάνηκε πως κρατούσε μια κοριτσίστικη τσάντα αφού είχε μια άσπρη τίγρη πάνω της!
Είμαι σίγουρη πως όλο και κάποιο μικρό ή μεγαλύτερο περιστατικό θα έρθει στο μυαλό σας αν κοιτάξετε γύρω σας, παρόλο που πλέον είμαστε στο 2021 και θέλουμε να πιστεύουμε πως τα έχουμε ξεπεράσει τα βασικά θέματα! Θέλει πολλή δουλειά και πείσμα, όπως αυτό του κοριτσιού της ιστορίας, που περίτεχνα μας παρουσιάζει η Αντιόπη Φρατζή, και το οποίο αντί να αποθαρρυνθεί, δεν το έβαλε κάτω, έμεινε πιστή στον εαυτό της και απέδειξε πως μια χαρά μπορεί να παίζει ποδόσφαιρο και να κάνει ό,τι της αρέσει. Ιδιαίτερα σημαντικό σε αυτό παίζει και το κατά πόσο εμείς οι γονείς αγκαλιάζουμε και δεχόμαστε τις επιλογές των παιδιών μας ακόμα και αν είναι κόντρα σε αυτό που θα θέλαμε να κάνουν.
"...μερικές φορές ονειρεύομαι ότι η ζωή μας μοιάζει με το ποδόσφαιρο. Τρέχουμε πάνω κάτω και προσπαθούμε να βάλουμε γκολ. Να σκοράρουμε. Όταν τρέχουμε για τον εαυτό μας ή βλέπουμε μόνο τον αντίπαλο, κάνουμε φάουλ και παίρνουμε κόκκινη κάρτα. Όταν, όμως, είμαστε συντονισμένοι, δίνουμε όμορφες πάσες, πετυχαίνουμε σπουδαίες αποκρούσεις, κρατάμε γερή άμυνα, τότε μπαίνει γκολ και γίνεται πανηγύρι."
Ο Νίκος Γιαννόπουλος, εικονογράφος του βιβλίου, έχει πει σε παλιότερη συνέντευξη, πως απαραίτητη προϋπόθεση για να φτιάξει τις εικόνες σε μια ιστορία είναι αυτή να τον εμπνεύσει. Αν είναι έτσι τότε φαίνεται πως την συγκεκριμένη την λάτρεψε!!! Έχει καταφέρει να δώσει άλλο αέρα στο κείμενο και το αποδίδει περίφημα με την έντονη σε χρώματα εικονογράφηση, ακολουθώντας την εύθυμη και χιουμοριστική διάθεση που με την οποία το έχει "χρωματίσει" η Αντιόπη Φραντζή με χρησμοποιώντας τις λέξεις.
Στο τέλος του βιβλίου μας περιμένουν πολλές και ενδιαφέρουσες δραστηριότητες βασισμένες στην ιστορία!
Αν θέλετε να δείτε περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο αλλά και να διαβάσετε τις πρώτες του σελίδες, μπορείτε να επισκεφθείτε το site των εκδόσεων Μεταίχμιο.
Σας φιλώ γλυκά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου