«Θα µας οδηγήσει πίσω το άρωµα από τις τριανταφυλλιές µας. Δε θα χαθούµε» είπε ο Δρόσος στην Αρετή, παρόλο που ήξερε πως ήταν ψέµα: οι τριανταφυλλιές τους είχαν καεί µαζί µε την πρώτη τους ζωή. Στη νέα τους ζωή µένουν σ’ ένα θεωρείο θεάτρου, µε µια άγνωστή τους γυναίκα που λέει πως είναι παιδιά της. Τα όνειρα κι οι εφιάλτες τους µπερδεύονται µε των υπόλοιπων ενοίκων και µε άγνωστες σκιές. Ίσως γι’ αυτό η Αρετή αποφασίζει να ζει κρυµµένη µέσα σ’ ένα µπαούλο· µέχρι που κάποια στιγµή εξαφανίζεται µυστηριωδώς.
Ένα αγόρι που βιοπορίζεται ως τσιράκι στην αγορά, µια κοπέλα που καθηµερινά ράβει και ξηλώνει το πέπλο του νυφικού της µέσα σ’ ένα διάφανο δάσος από ανθισµένες κερασιές, ένας ηλικιωµένος µε το κανονάκι του, ένα βουβό κορίτσι που όµως τραγουδάει θα προσπαθήσουν να βοηθήσουν τον Δρόσο στην ανεύρεση της αδερφής του και της αλήθειας.
Και ίσως περισσότερο απ’ όλους θα βοηθήσει ο Άριελ, το αιθέριο πνεύµα από την Τρικυµία, του Σαίξπηρ·αφού όταν ζεις σ’ ένα θέατρο, η ζωή, τελικά, µπορεί να παίρνει πολλά και διαφορετικά πρόσωπα.
Μια ιστορία για την απώλεια, τον πόνο, την προσφυγιά, αλλά και για την παρηγορητική δύναµη της φαντασίας, της συµπόνιας και της ανθρωπιάς, εµπνευσµένη από το πραγµατικό συµβάν της εγκατάστασης Μικρασιατών προσφύγων στο Δηµοτικό Θέατρο Αθηνών, το 1922."
Το 1922 πάνω από 1 εκατ Έλληνες πρόσφυγες ήρθαν στην Ελλάδα λόγω της Μικρασιατικής καταστροφής. Οι πρώτες χιλιάδες Ελλήνων που κατέφτασαν στην Αθήνα μοιράστηκαν σε διάφορα σημεία όπως στους στρατώνες του Ρουφ, σε διάφορα σχολεία, στο Πολυτεχνείο κ.α. Ένα από αυτά τα σημεία ήταν και το Εθνικό Θέατρο της Αθήνας.H ιστορία του θεάτρου ξεκινάει το Δεκέμβριο του 1857. Ο Όθωνας οραματίζεται και ξεκινά τις διαδικασίες για την ανέγερση του πρώτου Εθνικού Θεάτρου της Αθήνας, στο σημείο που σήμερα βρίσκεται η πλατεία Κοτζιά. Φτάνουμε στο 1874 και το έργο σταματά διότι έχει ξεπεράσει κατα πολύ τον αρχικό προϋπολογισμό. Το 1888 ο τότε βασιλιάς Γεώργιος Α' κάνει τα εγκαίνια του μισοτελειωμένου θεάτρου θέλοντας να βάλει μεγαλύτερη αίγλη στον εορτασμό των 25 χρόνων βασιλίας του.
Ένας από τους ενοίκους του θεάτρου της περιόδου της Μικρασιατικής καταστροφής είναι ο Δρόσσος. Το μικρό αγόρι, μακριά από τους γονείς του, σε ένα ξένο τόπο, μόνο του, με μόνη συντροφιά τη Δόμνα, μια γυναίκα που γνώριζε την οικογένειά του, αλλά που ο ίδιος δεν την θυμάται καθόλου, προσπαθεί να επιβιώσει, να αντέξει μέχρι να βρει τους γονείς του, μέχρι να ξαναγυρίσει στην 1η του ζωή όπως λέει.
"Δεν βούλιαζε καλύτερα το πλοίο σας να πνιγείτε κι εσείς μαζί του! Που ήρθατε να φάτε το ψωμί μας."
Φράσεις σαν και αυτές πέφτουν με τόση δύναμη πάνω του "σαν μπουνιά στο πρόσωπό του", και του δείχνουν την πραγματικότητα. Δεν είναι ο τόπος τους εδώ και δεν είναι καλοδεχούμενοι. Γιατί;
Ένα βιβλίο που ξεχειλίζει από συναισθήματα, τόσο δυνατό που δεν σας κρύβω ότι με έκανε να κλάψω!
Παρόλο που αφηγείται την ιστορία ενός προσφυγόπουλου, με όλες τις δυσκολίες και τις άσχημες καταστάσεις που περνάει, δίνονται με τέτοια μελωδικότητα και έχει νότες αισιοδοξίας και ελπίδας έτσι ώστε να μην είναι "βαρύ" για τους μικρούς αναγνώστες. Η Αγγελική Δαρλάση για άλλη μια φορά μας μαγεύει με τη ποιότητα της γραφή της η οποία μπορει να ικανοποιήσει ακόμα και ενήλικες αναγνώστες. "Δεν γράφει...κεντάει βελονιά βελονιά" γράφει η μεγάλη κυρία της παιδικής λογοτεχνίας Άλκη Ζέη. Και πράγματι η συγγραφέας καταφέρνει με πολλή μαεστρία να μας βάλει μέσα στην ιστορία, να γίνουμε κομμάτι της και δεν μπορείς (δεν θέλεις για την ακρίβεια) να βγεις αν δεν την ολοκληρώσεις!
Προτείνεται για παιδιά από 12χρ και μπορείτε να διαβάσετε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου στο ολοκαίνουργιο site των εκδόσεων Μεταίχμιο εδώ.
Σας φιλώ γλυκά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου