Διαβάσαμε το ... "Η χαμένη χαρά της Θυμιώς", από τη Βούλα Γιαγκάζογλου Παπούδα!

Μια φορά, ίσως να ήτανε παλιά, ίσως και στα χρόνια τα τωρινά, 

ζούσε ένα κορίτσι γελαστό και σαν μέλι γλυκό, η Ευθυμία…

Η Ευθυμία που λέτε ήταν όπως όλα τα παιδιά, χαρούμενη και μοναδική και ζούσε μια ανέμελη ζωή. Όμως στα μάτια των άλλων παιδιών ήταν διαφορετική... και έτσι τα παιδιά την απομόνωσαν και δεν την έπαιζαν.

Και όσο δεν την έπαιζαν, τόσο η καρδιά της πάγωνε. Και όσο πάγωνε τόσο η χαρά και η γλύκα της μετατρεπόταν σε θυμό και μίσος.

Τόσο θυμό, που άλλαξε το όνομά της και το έκανε Θυμιώ.

Η Θυμιώ έμαθε να μισεί τη ΧΑΡΑ! Ακόμη και στο άκουσμα της λέξης πάθαινε αλλεργία…

Μια μέρα όμως θα της χτυπήσει την πόρτα ο Χάρης, ο οποίος έγινε Μπάμπης για το χατήρι της, μια και δεν μπορούσε όπως είπαμε η Θυμιώ να ακούει τη λέξη Χαρά, πόσο μάλλον να ... ζει μαζί της. Και έτσι μαζί με τον Χάρη ή Μπάμπη εμφανίστηκε και η ελπίδα να ξαναβρεί η Θυμιώ τη χαμένη της Χαρά.

Και όπως σε κάθε παραμύθι έτσι και εδώ το τέλος είναι όμορφο και τρυφερό. Αλλά δεν θα σας αποκαλύψω τον τρόπο που η Θυμιώ ξαναέγινε Ευθυμία και κλειδαμπάρωσε την Οργή της γερά, τόσο γερά που δεν μπορεί να ξαναβγεί ποτέ ξανά!

Αυτή τη Χαρά θα την αφήσω για εσάς!

Ένα γλυκό και διασκεδαστικό παραμύθι που μας δείχνει με μοναδικό τρόπο πως η έλλειψη αγάπης μπορεί να μεταμορφώσει τους ανθρώπους και πως η ύπαρξή της μπορεί να φέρει το φως στη ζωή μας.
Πολύ όμορφα δοσμένο, πότε με στοιχάκια πότε με πεζό λόγο, το μήνυμα ότι ο συσσωρευμένος θυμός μπορεί να διαμορφώσει χαρακτήρες, αλλά και ότι ο άνθρωπος που δείχνει να είναι γεμάτος κακία και μίσος, στο βάθος είναι ένας άνθρωπος που έχει υποφέρει πολύ σε κάποια στιγμή της ζωής του.

Οι εικόνες από την Μαιρήλια Φωτιάδου, φωτεινές με έντονα χρώματα δίνουν την ένταση των χαρακτήρων και δένουν αρμονικά με το κείμενο, ταξιδεύοντάς μας μέσα από όλο το φάσμα των συναισθημάτων που αναβλύζουν σε κάθε γραμμή, σε κάθε λέξη.

Μπορείτε να δείτε περισσότερα στο site της Ελληνοεκδοτικής εδώ.

Σας φιλώ γλυκά!