Διαβάσαμε το ..... Τι τρέχει με τον Μπαντού; της Άννα Μιχίδη

δείτε περισσότερα στο site των εκδόσεων Ελληνοεκδοτική

Ένα από τα αγαπημένα μας βιβλία αυτή την περίοδο είναι το "Τι τρέχει με τον Μπαντού;" της Άννας Μιχίδη.

"Ο Μπαντού πηγαίνει στην πρώτη Δημοτικού και είναι ενθουσιασμένος!
Από τις πρώτες μέρες όμως καταλαβαίνει
πως το σχολείο έχει διάβασμα, γράψιμο και ... πολύ άγχος.
Όλα φαίνονται δύσκολα...
Νιώθει θυμό, φόβο, απόρριψη.
Δεν θέλει να γράψει, δεν θέλει να διαβάσει. Δεν του αρέσει το σχολείο!
Θα καταφέρει ο μικρός Μπαντού να πει στον εαυτό του και τους άλλους
ΜΠΟΡΩ... και θα τα καταφέρω;"

Μια πολύ τρυφερή ιστορία για ένα παιδί μεταναστών, το οποίο θέλει να ενταγχθεί στην τάξη αλλά φοβάται να κάνει λάθος. Τρέμει την απόρριψη από τους συμμαθητές του και μην βρίσκοντας άλλο τρόπο για να προστατευτεί, κλείνεται στον εαυτό του. Δεν μιλάει σε κανένα, δεν εμπιστεύεται και δεν παίζει με κανένα. Έτσι δεν θα δώσει αφορμές για να τον κοροϊδεύουν.
Τελικά ο μικρός Μπαντού θα βρει τον τρόπο να ξεπεράσει τους φόβους του.
Αυτό που πολύ όμορφα μέσα απο το κείμενο μας δείχνει η συγγραφέας ειναι ότι κάθε παιδί, μπορεί να το καταφέρει αν οι συνθήκες το επιτρέψουν και του δωθεί η ευκαιρία να αναδείξει την μοναδικότητά του.Είναι ένα βιβλίο επίκαιρο, αλλά εκτός από το θέμα της διαφορετικότητας θα ήθελα να το προχωρήσουμε και λίγο παραπέρα...
να δούμε το σχολικό άγχος γενικότερα.
Αρκετά παιδιά, όχι μονο λόγω εθνικότητας ή γλώσσας, μπορεί να βρουν δυσκολία στο να εγκλιματιστούν σε μία νέα πραγματικότητα, όποια και αν είναι αυτή και για οποιοδήποτοτε λόγο.

Διαβάζοντας το βιβλίο στο σημείο που λέει η συγγραφέας

"Ο Μπαντού δεν θέλει να πάει στο σχολείο.....
Κάποιες μέρες νιώθει άσχημα. Πονάει η κοιλιά του ή το κεφάλι του."

... μου θύμισε την περιπέτεια που είχαμε με τον Γιώργο πέρσυ. Και αυτός δεν ήθελε να πάει σχολείο. Και πόναγε συνέχεια η κοιλιά του και το στομάχι του. Συμπτώματα που συνήθως τα περνάμε για ίωση ή ακόμα και σαν δικαιολογία του παιδιού για να μην πάει σχολείο γιατί απλά βαριέται. Όμως αυτό κρύβει κάτι πολύ βαθύτερο.
Άγχος και στρες τόσο μεγάλο που σίγουρα δεν είναι μόνο κόλπα ενός 4χρονου ή 6χρονου.
Και εδώ "μπαίνουν" οι πιο καθοριστικές φιγούρες την ιστορίας μας, οι γονείς και η δασκάλα, που παίζουν σημαντικό ρόλου στην ζωή του μικρού παιδιού.
Από την μία η μητέρα του Μπαντού σιωπηλή, χωρίς να γνωρίζει πώς να τον βοηθήσει απλά τον "άκουγε" και δεν του πρόσθετε περισσότερο άγχος. Δεν τον πίεσε να πάει σχολείο τις ημέρες που έλεγε οτι νιώθει άσχημα.
Από την άλλη η δασκάλα του ήρεμη και τρυφερή, είναι πρόθυμη να το βοηθήσει και τον ενθαρρύνει σε κάθε ευκαιρία.
Ελεύθερος λοιπόν απο περιττό "βάρος", ο μικρός Μπαντού καταφέρνει έχοντας τα 2 παραπάνω "όπλα" να ξεπεράσει την δυσκολία του και να αγαπήσει το σχολείο.

Η εικονογράφηση δένει τέλεια με το κείμενο και προσδίδει την ένταση που χρειάζεται χωρίς υπερβολές. Χωρίς καμιά αμφιβολία η Φωτεινή Τίκκου έκανε καταπληκτική δουλεια.

Στις τελευταίες σελίδες προτείνονται 7 διαφορετικές δραστηριότητες που αναπτύσσουν την συναισθηματική νοημοσύνη και μπορείτε να δουλέψετε με τα παιδιά σας.

Ετοιμάζω και εγώ θεματικές δραστηριότητες... μόλις τις παίξουμε θα τις μοιραστούμε μαζι σας!

Το βιβλίο είναι ένα μήνυμα στα παιδιά μας για την αποδοχή του διαφορετικού.
Αλλά είναι και ένα μήνυμα σε όλες τις μαμάδες και τους εκπαιδευτικούς να κρατάμε τα "ρανταράκια" μας ανοικτά και να έχουμε στο νου μας οτι τα παιδιά μας δεν θέλουν να μας εκνευρίσουν ούτε να μας "χειριστούν". Αν ο τρόπος τους δεν ειναι ξεκάθαρος είναι γιατί δεν γνωρίζουν πώς αλλιώς να επικοινωνήσουν αυτό που τα ταλαιπωρεί.
Με αγάπη και υπομονή μπορούμε να αποκωδικοποιήσουμε το μήνυμα που μας στέλνει το παιδί μας, να το κάνουμε να νιώσει ασφάλεια, και να του δώσουμε ξανά τα φτερά να πετάξει!

Αν θέλετε να "παίξετε" με το βιβλίο δείτε τις προτάσεις μας εδώ.

Ένα καταπληκτικό βιβλίο με τόσες προεκτάσεις, το οποίο πρέπει να έχουμε στην βιβλιοθήκη μας!
Δείτε περισσότερα για το βιβλίο στον site των εκδόσεων Ελληνοεκδοτική.
Σας φιλώ γλυκά!