Μία μαγική λέξη!

Είναι δύσκολο το ξέρω.
Το παιδί σου να μην θέλει να ντυθεί και η ώρα να περνάει.
Να προσπαθείς να το ντύσεις και αυτό να θέλει να παίξει τώρα με τα παιχνίδια του.
Να προσπαθείς να του βάλεις την μπλουζα και αυτό να παλεύει γιατί δεν θέλει αυτή την μπλούζα....ούτε αυτήν....ούτε εκείνη....θέλει την μπλούζα που φοράει η φίλη της η Νίκη.
Να το κυνηγάς να βάλει τα παπούτσια του αλλά αυτό να τρέχει φωνάζοντας "δεν πάω σχολείο".
Να στρώνεις όμορφα το τραπέζι και να φαντάζεσαι ενα ήρεμο οικογενειακό μεσημεριανο, και το παιδί να θέλει να φάει έξω στην σκάλα....ή στο πάτωμα με τα παιχνίδια του!

Όλες το περνάμε... όλες.


Και συνήθως τι κάνουμε; Φωνάζουμε, μαλώνουμε, τιμωρούμε. Μία τακτική στην οποία οι περισσότεροι έχουμε εκπαιδευτεί πολύ καλά από τους γονείς μας. Έτσι μάθαμε. Έτσι έμαθαν και εκείνοι. Έτσι έκαναν και έτσι κάνουμε και εμείς.
Άραγε, θυμόμαστε πώς νιώθαμε εμείς στις αντίστοιχες καταστάσεις όταν είμασταν παιδί; Όταν εμείς είμασταν το 4χρονο που δεν ήθελε να βάλει την μπλούζα του; Όταν είμασταν το 7χρονο που δεν ήθελε να διαβάσει; Θυμόμαστε πώς νιώθαμε όταν οι γονείς μας μας φώναζαν ή μας μάλωναν ή μας στερούσαν κάποιο "προνόμοιο";
Δυστυχώς (και ευτυχώς ίσως) το μυαλό μας έχει αποθηκεύσει σε ένα πολύ κρυφό σημείο το πώς νιώθαμε και ίσως στην καλύτερη να θυμόμαστε κάποια περιστατικά...ίσως τα πιο έντονα.
Σίγουρα αυτό που νιώθαμε δεν ήταν όμορφο, δεν ήταν ευχάριστο, δεν μας έκανε να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας και ίσως αυτό να οδήγησε σε μια άσχημη επανάσταση στην εφηβεία, ή στο να κρύβουμε κάποιες σκέψεις μας, κάποιες απογοητεύσεις μας, κάποιες στενοχώριες μας από τους γονείς μας.
Θέλουμε το ίδιο για το παιδί μας; Σίγουρα όχι. Αλλά δεν μπορούμε να συμπεριφερθούμε αλλιώς. Οι λέξεις μας, οι κινήσεις μας σαν να ξεπηδάνε απο μέσα μας χωρίς να τα ελέγχουμε γιατί έτσι έχουμε μάθει. Έτσι έχουμε εκπαιδευτεί.
Και το μικρό παιδί, που αρχικά αντιδρούσε (όπως φυσιολογικά πρέπει) , σιγά σιγά το βλέπουμε να κατεβάζει το βλέμα, να "μοιάζει" ότι μας ακούει, ότι επιτέλους οι φωνές και οι τιμωρίες αποδίδουν. Τα άσχημα νέα είναι πως στην πραγματικότητα το παιδί μας έχει δεί πολλές φορές αυτό το "εργο", είναι πλέον εξοικιωμένο και αρχίζει σιγά σιγά να απομακρύνεται από τα συναισθήματά του (πρέπει με κάποιο τρόπο να προστευτεί) αλλά να απομακρύνεται και από μας. Και φυσικά όχι μονο δεν έμαθε αυτό που θέλαμε να του εξηγήσουμε, αλλά πλέον το επαναλαμβάνει με μεγαλύτερο ενδιαφέρον και εμείς φωνάζουμε με δυνατότερη φωνή.
"Μα δεν σου έχω πει χίλιες φορές...."
"Δεν με ακούς....."
"Τι πρέπει να κάνω για να καταλαβεις......"
"Πόσες φορές θα στο πω ......."

Πόσο δύσκολο είναι να κόψουμε αυτή την αλυσίδα εκπαίδευσης; Πόσο δύσκολο είναι να κρατήσουμε την ηρεμία μας και να δούμε ψύχραιμα τα πράγματα; Πόσο δύσκολο είναι να νιώσουμε το παιδί μας και να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε γιατί αντιδρά.

Για σήμερα δεν θα σας δώσω ένα μαγικό ραβδάκι-λύση το οποίο μόλις το εφαρμόσετε θα έχετε άριστη επικοινωνία με τα παιδιά σας.
Θα σας πω όμως μία λέξη που μπορεί να κάνει μεγάλη διαφορά στην σχέση μας με το παιδί και την επικοινωνία μας: ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ.

Δείξτε του εμπιστοσύνη που δεν θέλει να βάλει την μπλούζα (δείτε τι έμαθα όταν αντιμετώπισα το ίδιο θέμα). Δείξτε του εμπιστοσύνη που δεν θέλει να φάει το σπανακόριζο.
Δείξτε του εμπιστοσύνη και "ακούστε" αυτό που θέλει να σας πει με τον τρόπο του. Γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι κάτι θέλει να σας πει. Δυστυχώς τα "μεγαλίστικα αυτιά" μας "ακούν" την φωνή και τις συμπεριφορές αλλά δεν "ακούν" την ψυχή των παιδιών μας.
Δείξτε εμπιστοσύνη και "ακούστε" τους θησαυρούς σας, όποτε είναι δυνατόν και ανάλογα με την ηλικία τους.
Θα εκπλαγείτε μόλις ανακαλύψετε τι θέλουν να σας πουν!
Είναι το πιο σημαντικό δώρο που μπορείτε να κάνετε στην σχέση σας!

Σας φιλώ γλυκά!

Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο ίσως να βρείτε ενδιαφέρον τα Μαθήματα οπτικής γωνίας, καθώς επίσης και το άρθρο με τα 4 σημεία που φροντίζω για να έχουμε καλή επικοινωνία!