Ο Γιαν φον Χόλεμπεν είναι ο φωτογράφος του υπέροχου βιβλίου "Πώς τον λένε τον θεό σου;" από τις εκδόσεις Μεταίχμιο που σας είχαμε γράψει εδώ.
Μας άρεσε πολύ η δουλειά του και το ευφάνταστο σκηνικό που δημιουργούσε χρησιμοποιώντας παιχνίδια και άλλα αντικείμενα για να στήσει το κάθε θέμα στις φωτογραφίες.
Εκτός από ταλαντούχος είναι και ένας πολύ φιλικός και προσιτός άνθρωπος με τον οποίο είχαμε μια μικρή κουβεντούλα!
HLS: Καταρχήν να σας ευχαριστήσουμε που βρήκατε χρόνο στο πολύ
πιεσμένο πρόγραμά σας για να μας μιλήσετε. Θα θέλαμε να σας γνωρίσουμε
λίγο περισσότερο. Μπορείτε να μας πείτε κάποια πράγματα για σας;
JvH: Σαν παιδί μου άρεσε να παίζω στην ύπαιθρο, να παίζω κυνηγητό και κρυφτό, και να ακούω τα παραμύθια της Astrid Lindgren και του Michael Ende που μας διάβαζε η μαμά μου. Είχα μερικούς πολύ κολλητούς φίλους με τους οποίους δεν κάναμε και πολύ "καλά" πράγματα για τους γονείς μας. Τα παντελόνια μας ήταν πάντα βρώμικα, αργούσαμε να γυρίσουμε σπίτι μονίμως, σκαρφαλώναμε στα πιο ψηλά δέντρα και παίζαμε με όποιο μικρο ζώο βρίσκαμε το οποίο το φέρναμε στο σπίτι και θέλαμε να το κρατήσουμε για πάντα!
(As a child I played outside, built huts in the woods, played hide and seek and listened a lot to stories our mom read to us from Astrid Lindgren or Michael Ende books.
I had a few really close friends and we usually did not the good things - in the eyes of our parents. Our trousers were always dirty, we came home too late, we climbed the highest trees and we played with all sorts of small animals that we brought home and wanted to keep forever.)
JvH: Σαν παιδί μου άρεσε να παίζω στην ύπαιθρο, να παίζω κυνηγητό και κρυφτό, και να ακούω τα παραμύθια της Astrid Lindgren και του Michael Ende που μας διάβαζε η μαμά μου. Είχα μερικούς πολύ κολλητούς φίλους με τους οποίους δεν κάναμε και πολύ "καλά" πράγματα για τους γονείς μας. Τα παντελόνια μας ήταν πάντα βρώμικα, αργούσαμε να γυρίσουμε σπίτι μονίμως, σκαρφαλώναμε στα πιο ψηλά δέντρα και παίζαμε με όποιο μικρο ζώο βρίσκαμε το οποίο το φέρναμε στο σπίτι και θέλαμε να το κρατήσουμε για πάντα!
(As a child I played outside, built huts in the woods, played hide and seek and listened a lot to stories our mom read to us from Astrid Lindgren or Michael Ende books.
I had a few really close friends and we usually did not the good things - in the eyes of our parents. Our trousers were always dirty, we came home too late, we climbed the highest trees and we played with all sorts of small animals that we brought home and wanted to keep forever.)
HLS: Το ενδιαφέρον σας για την φωτογραφία ξεκίνησε από μικρή ηλικία;
JvH: Ο πατέρας μου είχε μια φωτογραφική μηχανή και σπούδαζε φωτογραφία. Το σπίτι μας ήταν στολισμένο με φωτογραφίες που είχε βγάλει από τα πρώτα χρόνια που ξεκίνησε και τους πρώτους πειραματισμούς του. Ο πατέρας μου επίσης ήταν αυτός που αρχειοθετούσε και έφτιαχνε το φωτογραφικό άλμπουμ της οικογένειας.
Μετά το διαζύγιο των γονιών μου, πήρα δώρο στα 13 γενέθλιά μου μια φωτογραφική μηχανή από τη μητέρα μου και ένιωσα ότι πρέπει να συνεχίσω το δρόμο του πατέρα μου. Επίσης ήταν πολύ διασκεδαστικό να παίζω φωτογραφίζοντας με τους φίλους μου.
My dad was a camera man and had studied photography. From his earlier work and experiments, we had plenty of photographs decorating our house. It was also my father who documented our family life in albums.
After my parents divorced, my mom gave me a camera for my 13th birthday and I felt like continuing my dads work. I also had a lot of fun with my friends playing photography.
JvH: Ο πατέρας μου είχε μια φωτογραφική μηχανή και σπούδαζε φωτογραφία. Το σπίτι μας ήταν στολισμένο με φωτογραφίες που είχε βγάλει από τα πρώτα χρόνια που ξεκίνησε και τους πρώτους πειραματισμούς του. Ο πατέρας μου επίσης ήταν αυτός που αρχειοθετούσε και έφτιαχνε το φωτογραφικό άλμπουμ της οικογένειας.
Μετά το διαζύγιο των γονιών μου, πήρα δώρο στα 13 γενέθλιά μου μια φωτογραφική μηχανή από τη μητέρα μου και ένιωσα ότι πρέπει να συνεχίσω το δρόμο του πατέρα μου. Επίσης ήταν πολύ διασκεδαστικό να παίζω φωτογραφίζοντας με τους φίλους μου.
My dad was a camera man and had studied photography. From his earlier work and experiments, we had plenty of photographs decorating our house. It was also my father who documented our family life in albums.
After my parents divorced, my mom gave me a camera for my 13th birthday and I felt like continuing my dads work. I also had a lot of fun with my friends playing photography.
HLS: Οπότε ο πατέρας σας έπαιξε ουσιαστικό ρόλο στην καριέρα σας.
JvH: Και ο πατέρας μου και η μητέρα μου. Ειναι θεραπεύτρια με ειδικότητα στα παιδιά και παίζει με παιδιά όλη μέρα. Ξεκίνησα να σπουδάζω δάσκαλος ειδικής αγωγής, παράλληλα δούλευα ως βοηθός φωτογράφου και μετά μετακόμισα στην Αγγλία και ένωσα την θεωρία της φωτογραφίας με την θεωρία του παιχνιδιού!
My dad for obvious reasons, and my mom as well. She is a child therapist and plays with kids all day long. I started studying teacher for handicapped children, worked parallel as assistant to a photographer and then moved to England to combine the theory of photography with the theory of play.
HLS: Αγαπημένη ανάμνηση από τα παιδικά σας χρόνια;
JvH: Να ακούω την μαμά μου να μας διαβάζει παραμύθια, να σκαρφαλώνω στα δέντρα και το να παίζω σε ένα παράλληλο παιδικό σύμπαν όπου δεν μας ενδιέφερε τίποτα από αυτά που απασχολούν τον κόσμο των ενηλίκων!
Listening to my mom reading us stories and climbing trees, playing in a parallel childhood universe and not caring about the adult world too much.
JvH: Να ακούω την μαμά μου να μας διαβάζει παραμύθια, να σκαρφαλώνω στα δέντρα και το να παίζω σε ένα παράλληλο παιδικό σύμπαν όπου δεν μας ενδιέφερε τίποτα από αυτά που απασχολούν τον κόσμο των ενηλίκων!
Listening to my mom reading us stories and climbing trees, playing in a parallel childhood universe and not caring about the adult world too much.
HLS: Στο βιβλίο το κεντρικό θέμα ειναι η θρησκείες. Τι ρόλο έπαιξε η θρησκεία στην ζωή σας;
JvH: Ο μπαμπάς μου ήταν προτεστάντης και η μητέρα μου από καθολική οικογένεια. Δεν ήταν κανένας τους φανατικός, περισσότερο ειχαν μια κριτική στάση και εκτιμούσαν την θρησκεία ως μέρος της κουλτούρας. Εμάς δεν μας βάπτισαν. Η γιαγιά μου είχε σοβαρές ενστάσεις με αυτό και έβαλε τα δυνατά της χωρίς αποτέλεσμα. Σαν καλά εγγόνια όμως εμείς πηγαίναμε μαζί της στην εκκλησία τακτικά.
Οι γονείς μου πάντα μας έλεγαν πως θα βρούμε την δική μας πίστη όταν θα μεγαλώσουμε.
My father was from a protestant family, my mom from a catholic family. Both were no big believers but rather critical and appreciated religion as a cultural phenomenon.
Their kids, we, were not baptized. My grandmother had a major issue with that and tried her best. As good grand sons we made her happy by joining her to church occasionally.
My parents always said that we were to find our own believes when we are grown up.
HLS: Από πού εμπνέεστε;
JvH: Από οτιδήποτε δημιουργικό, παράξενο και όμορφο και ηρωικό γύρω μου.
Everything creative and absurd and beautiful and heroic around me.
HLS: Μας άρεσαν πολύ οι φωτογραφίες του βιβλίου "Πώς τον λένε το θεό σου" ειδικά ο τρόπος που χρησιμοποιείτε τα παιχνίδια για να στήσετε το σκηνικό σας. Θυμάστε την πρώτη φορά που αποφασίσατε να κάνετε φωτογράφιση με παιδιά;
JvH: Ναι, ήθελα να βγάλω μια φωτογραφία με ένα παιδί που θα καβαλάει ένα σκύλο. Προφανώς αυτό ήταν πολύ δύσκολο, καθώς δεν υπάρχουν και πολλά σκυλιά που θα αντέξουν το βάρος ένος παιδιού. Δοκίμασα διάφορους τρόπους για να πετύχω αυτό που είχα στο μυαλό μου. Μέχρι που κρέμασα το παιδί από γερανό για να το έχω να αιωρείται πολύ κοντά στην πλάτη του σκύλου, αλλά προφανώς ο σκύλος δεν καθόταν εντελώς ακίνητος, ένιωθε άβολα με το παιδί από πάνω του και έφευγε πριν προλάβω να βγάλω την φωτογραφία. Έτσι μου ήρθε η ιδέα να ξαπλώσω το σκύλο και το παιδί στο πάτωμα!
Yes, that was when I wanted to take a picture of a child riding a dog.
Obviously that was very difficult as not many dogs are strong enough to carry a real child. I tried many ways to resolve my idea. I even hung a child from a crane in order to have it float very close over a dogs back, but obviously the dog was not standing still , felt very dubious about that hovering child above it and was gone before I could even think about taking a picture. That was when I came to the idea to lay the dog and the child flat onto the ground.
JvH: Από οτιδήποτε δημιουργικό, παράξενο και όμορφο και ηρωικό γύρω μου.
Everything creative and absurd and beautiful and heroic around me.
HLS: Μας άρεσαν πολύ οι φωτογραφίες του βιβλίου "Πώς τον λένε το θεό σου" ειδικά ο τρόπος που χρησιμοποιείτε τα παιχνίδια για να στήσετε το σκηνικό σας. Θυμάστε την πρώτη φορά που αποφασίσατε να κάνετε φωτογράφιση με παιδιά;
JvH: Ναι, ήθελα να βγάλω μια φωτογραφία με ένα παιδί που θα καβαλάει ένα σκύλο. Προφανώς αυτό ήταν πολύ δύσκολο, καθώς δεν υπάρχουν και πολλά σκυλιά που θα αντέξουν το βάρος ένος παιδιού. Δοκίμασα διάφορους τρόπους για να πετύχω αυτό που είχα στο μυαλό μου. Μέχρι που κρέμασα το παιδί από γερανό για να το έχω να αιωρείται πολύ κοντά στην πλάτη του σκύλου, αλλά προφανώς ο σκύλος δεν καθόταν εντελώς ακίνητος, ένιωθε άβολα με το παιδί από πάνω του και έφευγε πριν προλάβω να βγάλω την φωτογραφία. Έτσι μου ήρθε η ιδέα να ξαπλώσω το σκύλο και το παιδί στο πάτωμα!
Yes, that was when I wanted to take a picture of a child riding a dog.
Obviously that was very difficult as not many dogs are strong enough to carry a real child. I tried many ways to resolve my idea. I even hung a child from a crane in order to have it float very close over a dogs back, but obviously the dog was not standing still , felt very dubious about that hovering child above it and was gone before I could even think about taking a picture. That was when I came to the idea to lay the dog and the child flat onto the ground.
HLS: Αλήθεια είναι εύκολο να συνεργάζεσαι με παιδια;
JvH: Αν τα σέβεσαι και καταλαβαίνεις τις ανάγκες τους και τα ενδιαφεροντά τους, τότε το να παιζεις για να δουλέψεις μαζί τους είναι πολύ εύκολο! Απλά πρέπει να ξέρεις τους κανόνες.
If you respect them and understand their needs an interest, then playing to work with them is very easy!
You just need to know the rules.
HLS: Πόσο καιρό περίπου διήρκεσε η φωτογράφηση για το βιβλίο "Πώς τον λένε το θεό σου;"
JvH: Περίπου 6 μήνες. Ξεκινήσαμε με μερικές απλά και διασκεδαστικές εικόνες και στην συνέχεια εμπλέξαμε και τα παιδιά στην διαδικασία και στο να σκέφτονται για το βιβλίο. Μετά από μερικές μέρες γίνεται παιχνίδι που το κατευθύνουν και όλοι οι εμπλεκόμενοι, συμπεριλαμβανομένου και των παιδιών. Συνήθως παίρνουμε 70-80 φώτος για κάθε βιβλίο. Στο τέλος διαλέγουμε τις 50-60.
About 6 months. We start with a few fun and easy images and get the kids involved in the process and the thinking of the book. Then after a few days, it becomes a game that can be directed from all parties, including the kids taking part. We usually take 70-80 images for a book. In the end we edit them down to 50-60 best images.
JvH: Αν τα σέβεσαι και καταλαβαίνεις τις ανάγκες τους και τα ενδιαφεροντά τους, τότε το να παιζεις για να δουλέψεις μαζί τους είναι πολύ εύκολο! Απλά πρέπει να ξέρεις τους κανόνες.
If you respect them and understand their needs an interest, then playing to work with them is very easy!
You just need to know the rules.
HLS: Πόσο καιρό περίπου διήρκεσε η φωτογράφηση για το βιβλίο "Πώς τον λένε το θεό σου;"
JvH: Περίπου 6 μήνες. Ξεκινήσαμε με μερικές απλά και διασκεδαστικές εικόνες και στην συνέχεια εμπλέξαμε και τα παιδιά στην διαδικασία και στο να σκέφτονται για το βιβλίο. Μετά από μερικές μέρες γίνεται παιχνίδι που το κατευθύνουν και όλοι οι εμπλεκόμενοι, συμπεριλαμβανομένου και των παιδιών. Συνήθως παίρνουμε 70-80 φώτος για κάθε βιβλίο. Στο τέλος διαλέγουμε τις 50-60.
About 6 months. We start with a few fun and easy images and get the kids involved in the process and the thinking of the book. Then after a few days, it becomes a game that can be directed from all parties, including the kids taking part. We usually take 70-80 images for a book. In the end we edit them down to 50-60 best images.
HLS: Πόσος χρόνος απαιτείται για μια φώτο;
JvH: Μερικές 5 λεπτά, άλλες 2-3 ώρες. Πάντα εξαρτάται.
Some take 5 minutes, other take 2-3 hours. It always depends.
HLS: Τι άλλο να περιμένουμε;
JvH: Πολλά ακόμα βιβλία. Μόλις ολοκλήρωσα ένα πολύ αστείο (το αγαπώ πολύ) σχετικά με τα Monsterheroes. Προφανώς και τα λατρεύω!
many more books. I just made a really fun one (i love it a lot) about Monsterheroes. Obviously I love it. No?HLS: Σας ευχαριστούμε πολύ πολύ για το χρόνο σας! JvH: Με μεγάλη μου χαρά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου