Να σας πω την αλήθεια μου είχε λείψει και εμένα αυτό. Δηλαδή το να είμαστε ξαπλωμένες κάτω απο το ζεστό πάπλωμα με τα πιτζαμάκια μας, αγκαλιά, να διαβάζουμε το ίδιο βιβλίο. Έτσι με μεγάλη χαρά ξαπλώσαμε και ξεκινήσαμε!
Με λίγα λόγια την ιστορία την αφηγείται ο Πέτρος, ένα παιδάκι που πάει στο δημοτικό και γίνεται "μάρτυρας" της άσχημης συμπεριφοράς ενός συμμαθητή του, του Αντρέα, προς ένα άλλο, τον Λεωνίδα. Ο Πέτρος προβληματίζεται, νιώθει ότι πρέπει να κάνει κάτι αλλά δεν ξέρει τι. Φοβάται και αυτός ο ίδιος μην γίνει στόχος και αρχικά μένει στη σιωπή του.
"Ψέματα. Τίποτα δεν είχα. Ούτε κοιλιά, ούτε πυρετό, ούτε πονοκέφαλο. Δεν ήθελα να πάω σχολείο, δεν ήθελα να ακούω τον Αντρέα να απειλεί, ούτε τον Λεωνίδα να υποφέρει, ούτε τον εαυτό μου να κάθεται και να μην κάνει τίποτα. Τέρμα τα ψέματα. "
H λύση έρχεται απρόσμενα συνδιάζοντας πολύ έξυπνα το παιχνίδι που παίζει ο Πέτρος με τα γεγονότα στο σχολείο.
Το βιβλίο είναι γραμμένο με τέτοιο τρόπο που πραγματικά μοιάζει σαν να την έχει γράψει ένα παιδί, χωρίς όμως να υστερεί σε ομορφιά λόγου. Σαν να βλέπεις με τα μάτια του και να νιώθεις με την αθώα του ψυχή. Πολλές φορές είδα την κόρη μου να ταυτίζεται με τον πρωταγωνιστή της ιστορίας.
"Α, και εμείς έτσι κάνουμε στο διάλειμα",
"Έχουμε και εμεις ένα τέτοιο κορίτσι στην τάξη" κλπ.
Την έβλεπα πώς προβληματιζόταν μαζί με τον Πέτρο, πώς έπαιρνε και εκείνη θέση, άκουγα τις λύσεις που πρότεινε και ίδια. Πραγματικά την ζούσε την ιστορία. Τόσο που δεν ήθελε να διακόψουμε το διάβασμα.
"Να διαβάσουμε και το επόμενο μαμά. Θέλω να δω τι έγινε."
Με δυσκολία σταμάτησα την πρώτη νύχτα στην 50η σελίδα σερί ανάγνωσης (!!!!!), και το τελειώσαμε το 2ο βράδυ. 150 σελίδες περίπου σε 2 βράδια!
Μας άρεσε πάρα πολύ ο παραλληλισμός του bullying με το παιχνίδι που έπαιζε ο Αντρέας.
Είναι καταπληκτικό το μήνυμα που περνάει η ιστορία στα παιδιά περί ομαδικότητας και δύναμης της πολυμορφίας της ομάδα.
Οι εικόνες του Γιώργου Δημητρίου συμπληρώνουν άψογα την ιστορία και σε βάζουν στην πλοκή και στην ουσία του προβλήματος. Η χρήση του γκρίζου χρώματος λειτουργεί σαν συνδετικός κρίκος του αναγνώστη με την άσχημη ψυχολογική κατάσταση του Λεωνίδα και του Πέτρου. Όλοι φαινονται ξένοι. Όλοι χάνουν το "χρώμα τους" .
Νομίζω πως είναι μια πολύ καλή πρόταση για τα παιδιά μας μια και δεν παραθέτει μόνο το πρόβλημα αλλά δίνει και μια πολύ όμορφη λύση που μπορεί να γίνει εργαλείο για κάθε παιδί!
Να το διαβάσετε οπωσδήποτε και αν μπορείτε, μαζί με τα παιδιά σας!
Είναι απίστευτο πόσα πράγματα έμαθα για την καθημερινότητα στο σχολείο της Χριστιάννας. Μικρές λεπτομέριες που δεν θα μπορούσα να τις μάθω αλλιώς!
H συγγραφέας μας μίλησε και μπορείτε να τα διαβάσετε όλα εδώ.
Δείτε περισσότερα για το βιβλίο στο site των εκδόσεων Μεταίχμιο.
Σας φιλώ γλυκά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου