Ένα όμορφο σπιρτόκουτο έχει στα χέρια της η Σοφία και δεν ξέρει τι να το κάνει. Τότε ο αδερφός της, της δίνει μια ιδέα! Βάζουν μέσα ένα τζιτζίκι και κλείνουν το σπιρτόκουτο. Το τζιτζίκι αμέσως σταματά το τραγούδι του. Μόλις ανοίξουν το πορτάκι, εκείνο ξεκινά και πάλι να τραγουδά. Η Σοφία ξέρει τι θα βάζει εκεί μέσα.
Ανοιχτό, τραγουδά! Κλειστό, σταματά!
Η Σοφία ελευθερώνει το τζιτζίκι και αποφασίζει να κλείνει εκεί μέσα και άλλα πράγματα. Τη μυρωδιά από το κέικ, αλλά και την αγκαλιά της δασκάλας. Τη γλυκιά γεύση από μία κατακόκκινη φράουλα αλλά και τα χάδια της ψιψίνας. Γιατί όμως να μην βάλει εκεί μέσα και πράγματα που τη στενοχωρούν. Όπως τα δάκρυα που έριξε επειδή έχασε την αγαπημένη της φίλη, το θυμό της και τη ζήλια της. Σιγά σιγά το σπιρτόκουτο γέμισε, μέχρι που πια δεν ανοίγει! Ό,τι και να έκανε η Σοφία αυτό έμενε ερμητικά κλειστό! Έτσι κλείστηκε και η Σοφία στον εαυτό της και στο δωμάτιό της.
Πόσο δύσκολο και καταπιεστικό το να μην εκδηλώνουμε τα συναισθήματά μας; Το να μην τα εκφράζουμε και να μην τα επικοινωνούμε; Σαν σπιρτόκουτα και εμείς, γεμίζουμε και φουσκώνουμε και μετά κλεινόμαστε και νιώθουμε απομονωμένοι και μόνοι. Η Σοφία σιγά σιγά θα δει πως το να μιλάμε βοηθάει στο να αποφορτιζόμαστε και να νιώθουμε καλύτερα και με τον εαυτό μας και με τους γύρω μας.
Όμορφο και αλληγορικό το παραμύθι της Δέσποινας Λιαράκου που με τη βοήθεια της τρυφερής εικονογράφησης από την Γιώτα Κοκκόση, μας δείχνει οτι δε πρέπει να κρατάμε πράγματα μέσα μας και ότι είναι πολύ σημαντικό να μοιραζόμαστε αυτά που νιώθουμε.
Το βιβλίο απευθύνεται σε παιδιά από 4 χρόνων και μπορείτε να δείτε περισσότερες πληροφορίες αν επισκεφθείτε το site των εκδόσεων Καστανιώτη.
Σας φιλώ γλυκά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου