Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα παιδί που το έλεγαν Ασίντ. Στη χώρα του, το όνομά του σημαίνει λιοντάρι, και πραγματικά το μικρό αγόρι δεν φοβόταν τίποτα! Έπαιζε στη γειτονιά του με τα άλλα παιδιά μέχρι να βραδιάσει, ανέμελο και ευτυχισμένο. Ώσπου όλα άλλαξαν μια μέρα που ήρθε ο πόλεμος και θρονιάστηκε στη χώρα του. Το μικρό αγόρι αναγκάστηκε να φύγει, να ταξιδέψει μόνο του, να φτάσει σε μια άγνωστη χώρα, ξένο μεταξύ ξένων, με μόνη συντροφιά ένα κόκκινο κουμπί. Αυτό έγινε ο φίλος του, το μόνο δικό του πράγμα. Ώσπου ξαφνικά ο Ασίντ μια μέρα χάνει το κουμπί του...

-----fun fact----

Το παλαιότερο κουμπί βρέθηκε σχετικά πρόσφατα στο Πακιστάν,
και χρονολογείται από το 3000 πΧ

---------------

Όπως σας έχω ξαναπεί, η Ελένη Μπετεινάκη ξέρει να γράφει παραμυθένια παραμύθια! Και ενώ συνήθως καταπιάνεται με πρίγκιπες, ξωτικά, και φανταστικά πλάσματα, τούτη φορά φαίνεται πως η δυστυχία των προσφύγων που ήρθαν στη χώρα μας άγγιξαν την καρδιά της και θέλησε να μιλήσει για την ιστορία τους. Το συγκεκριμένο παραμύθι βλέπετε, μας είπε η συγγραφέας πως ήταν γραμμένο ήδη αρκετά χρόνια αλλά σαν τους πρόσφυγες, είχε και αυτό τις περιπέτειές του. Και όταν αργότερα έφτασαν στην τάξη της 2 προσφυγόπουλα, ο Ναβίντ και η Μαντένα, τα οποία δεν ήξεραν ούτε μία λέξη στα ελληνικά, η νεραϊδένια Ελένη έκανε τα μαγικά της και με αφορμή το κόκκινο κουμπί κατάφερε να βρει ένα τρόπο επικοινωνίας.
Ένα από τα σημεία που μας τράβηξαν την προσοχή ήταν το μαύρο πουλί. Η συγγραφέας μας είπε πως είχε δει αυτό το πουλί στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της πόλης μας και έμαθε πως και αυτό είναι μετανάστης. Έτσι τρύπωσε στην ιστορία της. Από μια αλληγορική σκοπιά θα μπορούσε κανείς να πει πως το μαύρο πουλί ήταν τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις που συντρόφευαν το μικρό αγόρι. Το κορίτσι που εμφανίζεται στο τέλος της ιστορίας γνωρίζει και εκείνη το μαύρο πουλί, έχει ακούσει για τους πρόσφυγες καταλαβαίνει τα συναισθήματα του Ασίντ, και του προσφέρει το κόκκινο κουμπί, μια κίνηση φιλίας, αγάπης και αλληλεγγύης.

-----fun fact----

Παλιά χρησιμοποιούσαν για τα κουμπιά κοχύλια,

κομμάτια από κέρατα, οστά

---------------

Η εικονογράφηση από τον Νικόλα Ανδρικόπουλο καταφέρνει να μας δώσει όλα τα συναισθήματα που θέλει να μας μεταφέρει η συγγραφέας. Τα χρώματα που επικρατούν, κόκκινο και μπλε, μας μεταδίδουν τη ζωντάνια και τη χαρά των παιδιών, μπλέκονται με τα πιο μουντά χρώματα στο πίσω μέρος της εικόνας (γκρι, σταχτύ, καφέ) μεταφέροντας το φόβο και το άγχος που νιώθουν αυτά τα παιδιά. Μέσα από τις εικόνες ο Νικόλας Ανδρικόπουλος μας μιλάει, κάνει διάλογο με τον αναγνώστη, τονίζοντας κάθε φορά με ένα πλαίσιο αυτό που θέλει να μας επικοινωνήσει. Ένα μπλε σύννεφο, η ελπίδα που έχουν όλα τα παιδιά στην καρδιά τους ανεξάρτητα από τις εμπειρίες τους, το κόκκινο κουμπί, η συντροφιά του Ασίντ που κουβαλάει μέσα του και την οικογένειά του κλπ. Κάθε σελίδα και κάτι άλλο, το οποίο αξίζει να προσέξετε και να σταθείτε μαζί με τα παιδιά σας.

Στο τέλος του βιβλίου προτείνονται πολλές διασκεδαστικές δραστηριότητες από την ίδια τη συγγραφέα και ακόμα δύο πολύ δημιουργικές εκπαιδευτικούς, αλλά όπως πάντα σας προτείνουμε και μερικές ακόμα!

Δραστηριότητες:

- Χρησιμοποιούμε κουμπιά για να φτιάξουμε λουλουδάκια και δέντρα σε καμβά ή χαρτόνι

- Φτιάχνουμε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι! Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι ένα ζάρι και κάμποσα κουμπιά. Δίνουμε στους παίκτες από 5-6 κουμπιά (ή και περισσότερα αν έχουμε) και ξεκινάμε να ρίχνουμε το ζάρι. Στον κάθε γύρο αυτός που έχει φέρει μεγαλύτερο αριθμό κερδίζει ένα κουμπί, οι υπόλοιποι χάνουν ένα και το βάζουν σε μία στοίβα στην άκρη.

- Σκεφτόμαστε τι μπορεί να είναι ένα κουμπί; Μια ρόδα από αυτοκίνητο; Το καβούκι μιας χελώνας; Ή ψαράκια στη θάλασσα;

πηγή

- Συζητάμε με τα παιδιά για τα σημεία των εικόνων που ο Νικόλας Ανδρικόπουλος έβαλε σε πλαίσια. Γιατί νομίζουν πως έγινε αυτό; Γιατί επέλεξε τα συγκεκριμένα σημεία;

- Φτιάχνουμε το ένα οικογενειακό πορτρέτο!

πηγή

- Αγώνες ταχύτητας με κουμπιά! Άλλο ένα παιχνίδι που μας αρέσει να παίζουμε είτε με κουμπιά είτε με καπάκια είναι να τα σπρώχνουμε σαν ρόδες και αυτός που θα καταφέρει να φτάσει πρώτος στο τέρμα κερδίζει τον γύρο. Έτσι πρώτα σπρώχνει με το δάκτυλο ο πρώτος για να γυρίσει το κουμπί και να προχωρήσει. Όταν σταματήσει, σειρά έχει ο επόμενος παίκτης να σπρώξει το δικό του κουμπί!

- Φτιάχνουμε χριστουγεννιάτικα στολίδια!

πηγή

- Σκεφτόμαστε! Πόσες διαφορετικές έννοιες έχει η λέξη κουμπί; Το πρώτο που έρχεται στο μυαλό μας είναι το κλασικό κουμπί που βρίσκουμε στα ρούχα. Στη συνέχεια θυμόμαστε πως κουμπί ονομάζουμε και αυτά τα σημεία στις συσκευές τα οποία μπορούμε να πατήσουμε με το δάκτυλο και να σπρώξουμε προς τα μέσα. Τέλος κουμπιά λέμε και τα σημεία στην οθόνη του υπολογιστή που αν τα επιλέξουμε προκαλούν κάποια διάδραση.

Να το αναζητήσετε αυτό το παραμύθι. Θα αγγίξει την καρδιά σας και θα τη γεμίσει με αγάπη για όλα τα παιδιά της γης! Αν θέλετε να δείτε περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο επισκεφθείτε το site των εκδόσεων Κλειδάριθμος!

Σας φιλώ γλυκά!