Διαβάσαμε το βιβλίο... Το μικρό σκουλήκι , ο Ναπολέων, του Σωτήρη Χατζάκη

Ο Ναπολεών, ένα μικρό σκουλήκι που ζούσε σε ένα καφετί χωράφι, έκανε μεγάλα όνειρα! Ήθελε λέει να κατακτήσει όλο το χωράφι, να γίνει αυτός ο αρχηγός και να διαφεντεύει όλες τις σκουληκοπολιτείες. Πολλοί γελούσαν με αυτά που έλεγε, αλλά ο Ναπολέων δεν έχανε το κουράγιο του. Περίμενε υπομονετικά πότε θα έρθει αυτή η κατάλληλη στιγμή για να πραγματοποιήσει τα σχέδιά του. Και θες λίγο η τύχη, λίγο οι συγκυρίες, λίγο ότι κάποιοι είναι ευκολόπιστοι, ο Ναπολέων τα κατάφερε. Εκμεταλλεύτηκε σωστά τις συμπτώσεις, πίστεψε τόσο πολύ στις δυνάμεις του που έγινε αυτό που ονειρευόταν. Βασιλιάς της Χωραφοχώρας. Και για ένα διάστημα πήγαιναν τα πράγματα καλά, ώσπου...

 Μια ευφάνταστη ιστορία για το πώς μπορεί κάποιος που ξεκινάει με όραμα εύκολα να μεθάει από την εξουσία που αποκτά και να αλλάζει συμπεριφορά. Το μικρό σκουλήκι κάνοντας αρχικά αθώα αλλά μεγαλόπνοα σχέδια καταλήγει λίγο πολύ να συμπεριφέρεται με αυταρχικό τρόπο αλλοιώνοντας έτσι τον χαρακτήρα του. Από την άλλη πώς μερικές φορές ακολουθούμε τυφλά ανθρώπους που φαίνεται να έχουν όνειρα για τον τόπο μας, βγάζουμε γρήγορα και όπως γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, λανθασμένα συμπεράσματα και τελικά βρισκόμαστε εκτεθημένοι ή σε μειονεκτική θέση. Όπως το σκαθάρι της ιστορίας μας, πίστεψε τα λόγια του σκουληκιού, και το ακολούθησε πιστά χωρίς να αξιολογεί αν όλα βαίνουν σωστά. 
Και τέλος, πως πρέπει να μην "πετάμε" στο αέρα αλλά να αξιολογούμε τις καταστάσεις ώστε να ασχολούμαστε και να λύνουμε τα ουσιαστικά προβλήματα. Ο Ναπολέων, έστρεφε την προσοχή του σε λάθος κατευθύνσεις με αποτέλεσμα να μην είναι προετοιμασμένος αποτελεσματικά και έτσι μέσα σε μία στιγμή να χαθούν όλα.

Το βιβλίο του Σωτήρη Χατζάκη είναι αρκετά πολυδιάστατο και εξαρτάται πάντα από το πώς θα δει κανείς την ιστορία και τι θα "πιάσουν" οι μικροί αναγνώστες. Φαντάζομαι πως πιθανότατα θα ανασυρθούν και άλλα θέματα για κουβέντα μια και πάντα τα παιδιά έχουν την μοναδική ικανότητα τόσο να συνδιάζουν πράγματα όσο και να βλέπουν περισσότερα από εμάς τους μεγάλους.

Η εικονογράφηση από την Κατερίνα Βερούτσου σε γήινες αποχρώσεις, μοιάζει σαν παιχνίδι μεταξύ τεχνικών: πότε καθαρά ζωγραφική, και πότε σαν συνδιασμένη με κολάζ, είναι όπως πάντα ενδιαφέρουσα προσέγγιση που σίγουρα θα σας τραβήξει το βλέμα και θα σας κάνει να θέλετε να πρατηρήσετε λίγο παραπάνω τις λεπτομέρεις.

Το κείμενο καθώς είναι απλό (χωρίς να στερείται συγγραφικής ομορφιάς) θα μπορούσε να διαβαστεί και σε παιδιά από 4χρ. Παρόλα αυτά θεωρώ πως έχει να δώσει περισσότερα σε παιδιά από 6-7χρ ακριβώς εξαιτίας του θέματος με το οποίο καταπιάνεται.

Μπορείτε να δείτε περισσότερες πληροφορίες στο site της Ελληνοεκδοτικής εδώ.

Σας φιλώ γλυκά!